Άδεια χελιδονοφωλιά
Η “Αδεια χελιδονοφωλιά” συμμετείχε στο διαγωνισμό διηγήματος “Λόγω Τέχνης 2012″
Το θέμα του διαγωνισμού ήταν ελεύθερο, είχε όμως την ιδιαιτερότητα οι
συμμετέχοντες να πρέπει να συμπεριλάβουν στην πλοκή του διηγήματός τους
έντεκα συγκεκριμένες λέξεις: Θάλασσα, χελιδόνι, άμμος, κουτί, τριαντάφυλλο, χώμα, ρoλόι, ησυχία, σελίδα, αέρας, γάλα.
Αδεια χελιδονοφωλιά
Αναστάτωση.
Παντού μια αναστάτωση. Στη ζωή της, στο σπίτι, στο σχολείο, παντού. Νόμιζε πως θα ηρεμούσε αλλά η ζωή έχει πάντα εκπλήξεις. Και εκεί που λες “ηρέμησα”, φουρτούνα πάλι! Η ψυχή δεν ησυχάζει, δε μερεύει εύκολα, σαν τη θάλασσα και αυτή που εκεί που λες ότι γαλήνεψε, εκεί σε τραβούν τα ρεύματα. Σε παρασύρουν και σε βουλιάζουν.
Μικρομάνα η Ειρήνη, παντρεύτηκε εσπευσμένα στα δεκάξι. Η κατάσταση άλλωστε δε σήκωνε αναβολή. Γέννησε το πρώτο της παιδί με το που έκλεισε τα δεκαεπτά. Παρόλη τη δεδομένη κατάσταση, ξαναπήγε στο σχολείο, έβαλε στόχο και πείσμα να το τελειώσει. Όση αγάπη και να είχε για τον μικρό της Άγγελο δεν θα έκανε τα σφάλματα που είχε ακούσει από τους άλλους. Θα το τελείωνε, για να μην το χρεώνει στο μέλλον.
Αν και μικρή ήξερε τον εαυτό της και γνώριζε πως αν δεν το συνέχιζε, μετά θα μετάνιωνε για τα χαμένα όνειρα. Αναστάτωσε τους πάντες για να γίνει το δικό της. Και τα κατάφερε! Το τέλειωσε! Με επιτυχία!
Στα δεκαεννιά με ένα δίχρονο παιδί, έναν καλό και, όπως διαπίστωνε, υπομονετικό σύζυγο, κατάφερε να εκπληρώσει ακόμη ένα όνειρο. Πέρασε επιτυχώς στο Πανεπιστήμιο, στη σχολή που πάντα επιθυμούσε!
Καινούρια αναστάτωση! Όλοι της έλεγαν να μην συνεχίσει τις σπουδές, τι να τις κάνει; Παντρεμένη γυναίκα ήταν πια… Νέα αναστάτωση. Αλλά και το πείσμα, πείσμα. Και γινάτι. Συνέχισε, με επιτυχία, πρώτη σε όλα της η Ειρήνη, σπίτι, παιδί, σύζυγος και φοιτήτρια.
Περνούσε ο καιρός. Λίγο πριν την τελευταία εξεταστική έφερε στον κόσμο και το δεύτερο παιδί. Την Αρετούλα της! Δεν κατάφερε να τη θηλάσει. Της κόπηκε το γάλα λόγω άγχους. Τελευταία εξεταστική πριν το πτυχίο και κυνηγούσε το βαθμό. Στεναχωρήθηκε, αλλά δεν γινόταν αλλιώς.
Αργότερα, εργαζόμενη γυναίκα πια, μαμά δύο υπέροχων παιδιών και σύζυγος ενός άντρα που τη λάτρευε και της είχε χαρίσει τον κόσμο όλο με την υπομονή και τη στήριξη του, μπορούσε να πει ότι τα είχε όλα. Και ο άνδρας της ήταν ο μόνος που κατά βάθος την ηρεμούσε και την έβαζε σε πλαίσια.
Η μοίρα όμως της επιφύλασσε δυσάρεστες εκπλήξεις. Στην ηλικία των σαράντα, με δυο ενήλικα παιδιά, επιτυχημένη καριέρα σαν δικηγόρος, με μια ήσυχη οικογενειακή ζωή, κανένας δεν θα μπορούσε να περιμένει την τροπή που θα έπαιρνε η ζωή της.
Σε μια στιγμή ο κόσμος όλος σβήστηκε από τα μάτια της. Η καλοκουρδισμένη σα ρολόι ζωή της, ανατράπηκε και ξαφνικά ο χρόνος σταμάτησε. Στιγμιαία! Για λίγο! Τόσο, όσο να κάνουν έντονη την εμφάνισή τους ο πόνος και η θλίψη. Και η απορία!
Ο σύζυγος και σύντροφός της σε όλες τις αναζητήσεις τις τρέλες και τις απαιτήσεις της, που παρ’ όλες τις αναστατώσεις που προκαλούσε στο σπίτι, εκείνος την ηρεμούσε με την υπομονή του, που δεν της χάλασε χατήρι σε ότι του ζήτησε, έκλεισε σε μερικές απλές σελίδες όλη τη ζωή τους.
Όταν έφτασε εκείνη τη μέρα εκείνος ο φάκελος στο γραφείο, θεώρησε πως αφορούσε ακόμη μια επαγγελματική υπόθεση από τις πολλές που κατέκλυζαν το γραφείο της. Αργά το απόγευμα που ξεμπέρδεψε με κάποιες εκκρεμότητες, πήρε και τον εν λόγω φάκελο στα χέρια της να τον ανοίξει. Αποστολέας ήταν ένα άλλο μεγάλο δικηγορικό γραφείο της πόλης τους.
Αυτό που αντίκρισε ανοίγοντας τον, τη σόκαρε. Ήταν μια αίτηση διαζυγίου, για εκείνη. Μέσα περιείχε και μια απλή επιστολή, χειρόγραφη, με την οποία ο άνδρας της την πληροφορούσε για την απόφασή του να χωρίσουν. Χωρίς αιτία, χωρίς λόγο και αφορμή. Απλά την ενημέρωνε για την απόφαση και τη συμβούλευε να υπογράψει το επισυναπτόμενο διαζευκτήριο, στο οποίο δήλωνε πως της παραχωρούσε το σύνολο σχεδόν της περιουσίας τους κρατώντας ένα μέρος μόνο των χρημάτων, ενός κοινού λογαριασμού.
Το δωμάτιο άρχισε να μικραίνει, να μικραίνει, έγινε ένα μικρό κουτί που συνεχώς συρρικνώνονταν μέχρι που χάθηκε, την έσφιξε και της πήρε όλον τον αέρα. Γιατί; Πως; Πότε; Ερωτήματα, πολλά την κατέκλυσαν και σίγουρα δεν ήταν σε θέση να απαντήσει.
Όταν συνήλθε τον πήρε τηλέφωνο. Το κινητό ήταν εκτός δικτύου. Πήρε στο σπίτι, καμιά απάντηση. Λογικό, τέτοια ώρα ήταν ακόμη στο γραφείο. Πήρε εκεί. Το τηλέφωνο δε λειτουργούσε “για τεχνικούς λόγους”. Πανικοβλήθηκε Αναρωτιόταν πότε έγινε και τι; Το πρωί φύγανε μαζί, μια χαρά ήταν, λίγο ήσυχος όπως συνήθιζε τελευταία, αλλά ευδιάθετος.
Ξαφνικά σκέφτηκε πως όλο αυτό ήταν μια φάρσα. Ένα αστείο, λίγο κακόγουστο βέβαια αλλά είχε πιάσει! Πιάστηκε και αυτή από αυτό. Την έτρωγε όμως, το μυαλό της είχε θολώσει, ένοιωσε πάλι ότι πνιγόταν βούλιαζε σε κινούμενη άμμο και πάλευε να βγει στον αέρα. Ναι, αυτό χρειαζόταν. Καθαρός αέρας!
Μάζεψε τα πράγματά της βιαστικά και βγήκε στους δρόμους της πόλης να περπατήσει, Σαν τρελή χάθηκε στα στενά της πόλης αναζητώντας λόγους. Ήξερε πλέον πως όλο αυτό ήταν κάτι σοβαρό και σίγουρα, νομικά ορθό, μιας και προέρχονταν από αξιόπιστη πηγή. Επέστρεψε αργά το βράδυ με την κρυφή ελπίδα της ανατροπής αυτής της άσχημης κατάστασης. Μάταια όμως…
…
Πέρασε ο καιρός. Σχεδόν πέντε χρόνια απουσίας. Έχοντας η ίδια εξαντλήσει, όλα τα μέσα που διέθετε, προκειμένου να τον βρει για να της εξηγήσει τα αναπάντητα ερωτήματα ενός άδικου προς εκείνη χωρισμού, είχε πάρει πλέον απόφαση πως πια θα ζούσε μόνη, χωρίς εκείνον.
Είχε προσπαθήσει σκληρά και είχε ξεκόψει από όλους όσους τους ήξεραν, είχε πληγωθεί βαθιά και δεν ήθελε να τη λυπούνται. Μόνη της χαρά τα παιδιά της, τα οποία μετά από μια περίοδο θλίψης για το γεγονός του χωρισμού, τράβηξαν το δρόμο τους και φυσικά η δουλεία της.
Η νέα συνθήκη όμως, ο γάμος της Αρετής, την ανάγκαζε να συναντήσει πάλι πρόσωπα από τα παλιά. Και όσο και να προσπάθησε να το αποφύγει, τελικά η συνάντηση με τη γυναίκα που μεγάλωσε τον άνδρα της, καθώς και τα παιδιά της μέχρι την στιγμή που αποσύρθηκε στο νησί της, ήταν αναπόφευκτη. Με βαριά καρδιά μπήκε στο καράβι με προορισμό τη Σύμη ώστε να συναντήσει και να συνοδέψει τη γριά γυναίκα πίσω στην Αθήνα για τον γάμο της κόρης της.
Φτάνοντας στον αυλόγυρο του σπιτιού, διαπίστωσε πως όλος ο κήπος ήταν σχετικά παραμελημένος. Όλος εκτός από μια γωνιά που είχε φρεσκοσκαμμένο χώμα με μια λευκή τριανταφυλλιά. Της έκανε εντύπωση και κατευθύνθηκε προς τα εκεί. Το θέαμα που αντίκρισε τη σόκαρε κυριολεκτικά Αυτός! Ήταν εκεί! Με την πλάτη γυρισμένη σε εκείνη, πάνω σε αναπηρικό καρότσι να κοιτά μια άδεια χελιδονοφωλιά…
Αδεια χελιδονοφωλιά
Αναστάτωση.
Παντού μια αναστάτωση. Στη ζωή της, στο σπίτι, στο σχολείο, παντού. Νόμιζε πως θα ηρεμούσε αλλά η ζωή έχει πάντα εκπλήξεις. Και εκεί που λες “ηρέμησα”, φουρτούνα πάλι! Η ψυχή δεν ησυχάζει, δε μερεύει εύκολα, σαν τη θάλασσα και αυτή που εκεί που λες ότι γαλήνεψε, εκεί σε τραβούν τα ρεύματα. Σε παρασύρουν και σε βουλιάζουν.
Μικρομάνα η Ειρήνη, παντρεύτηκε εσπευσμένα στα δεκάξι. Η κατάσταση άλλωστε δε σήκωνε αναβολή. Γέννησε το πρώτο της παιδί με το που έκλεισε τα δεκαεπτά. Παρόλη τη δεδομένη κατάσταση, ξαναπήγε στο σχολείο, έβαλε στόχο και πείσμα να το τελειώσει. Όση αγάπη και να είχε για τον μικρό της Άγγελο δεν θα έκανε τα σφάλματα που είχε ακούσει από τους άλλους. Θα το τελείωνε, για να μην το χρεώνει στο μέλλον.
Αν και μικρή ήξερε τον εαυτό της και γνώριζε πως αν δεν το συνέχιζε, μετά θα μετάνιωνε για τα χαμένα όνειρα. Αναστάτωσε τους πάντες για να γίνει το δικό της. Και τα κατάφερε! Το τέλειωσε! Με επιτυχία!
Στα δεκαεννιά με ένα δίχρονο παιδί, έναν καλό και, όπως διαπίστωνε, υπομονετικό σύζυγο, κατάφερε να εκπληρώσει ακόμη ένα όνειρο. Πέρασε επιτυχώς στο Πανεπιστήμιο, στη σχολή που πάντα επιθυμούσε!
Καινούρια αναστάτωση! Όλοι της έλεγαν να μην συνεχίσει τις σπουδές, τι να τις κάνει; Παντρεμένη γυναίκα ήταν πια… Νέα αναστάτωση. Αλλά και το πείσμα, πείσμα. Και γινάτι. Συνέχισε, με επιτυχία, πρώτη σε όλα της η Ειρήνη, σπίτι, παιδί, σύζυγος και φοιτήτρια.
Περνούσε ο καιρός. Λίγο πριν την τελευταία εξεταστική έφερε στον κόσμο και το δεύτερο παιδί. Την Αρετούλα της! Δεν κατάφερε να τη θηλάσει. Της κόπηκε το γάλα λόγω άγχους. Τελευταία εξεταστική πριν το πτυχίο και κυνηγούσε το βαθμό. Στεναχωρήθηκε, αλλά δεν γινόταν αλλιώς.
Αργότερα, εργαζόμενη γυναίκα πια, μαμά δύο υπέροχων παιδιών και σύζυγος ενός άντρα που τη λάτρευε και της είχε χαρίσει τον κόσμο όλο με την υπομονή και τη στήριξη του, μπορούσε να πει ότι τα είχε όλα. Και ο άνδρας της ήταν ο μόνος που κατά βάθος την ηρεμούσε και την έβαζε σε πλαίσια.
Η μοίρα όμως της επιφύλασσε δυσάρεστες εκπλήξεις. Στην ηλικία των σαράντα, με δυο ενήλικα παιδιά, επιτυχημένη καριέρα σαν δικηγόρος, με μια ήσυχη οικογενειακή ζωή, κανένας δεν θα μπορούσε να περιμένει την τροπή που θα έπαιρνε η ζωή της.
Σε μια στιγμή ο κόσμος όλος σβήστηκε από τα μάτια της. Η καλοκουρδισμένη σα ρολόι ζωή της, ανατράπηκε και ξαφνικά ο χρόνος σταμάτησε. Στιγμιαία! Για λίγο! Τόσο, όσο να κάνουν έντονη την εμφάνισή τους ο πόνος και η θλίψη. Και η απορία!
Ο σύζυγος και σύντροφός της σε όλες τις αναζητήσεις τις τρέλες και τις απαιτήσεις της, που παρ’ όλες τις αναστατώσεις που προκαλούσε στο σπίτι, εκείνος την ηρεμούσε με την υπομονή του, που δεν της χάλασε χατήρι σε ότι του ζήτησε, έκλεισε σε μερικές απλές σελίδες όλη τη ζωή τους.
Όταν έφτασε εκείνη τη μέρα εκείνος ο φάκελος στο γραφείο, θεώρησε πως αφορούσε ακόμη μια επαγγελματική υπόθεση από τις πολλές που κατέκλυζαν το γραφείο της. Αργά το απόγευμα που ξεμπέρδεψε με κάποιες εκκρεμότητες, πήρε και τον εν λόγω φάκελο στα χέρια της να τον ανοίξει. Αποστολέας ήταν ένα άλλο μεγάλο δικηγορικό γραφείο της πόλης τους.
Αυτό που αντίκρισε ανοίγοντας τον, τη σόκαρε. Ήταν μια αίτηση διαζυγίου, για εκείνη. Μέσα περιείχε και μια απλή επιστολή, χειρόγραφη, με την οποία ο άνδρας της την πληροφορούσε για την απόφασή του να χωρίσουν. Χωρίς αιτία, χωρίς λόγο και αφορμή. Απλά την ενημέρωνε για την απόφαση και τη συμβούλευε να υπογράψει το επισυναπτόμενο διαζευκτήριο, στο οποίο δήλωνε πως της παραχωρούσε το σύνολο σχεδόν της περιουσίας τους κρατώντας ένα μέρος μόνο των χρημάτων, ενός κοινού λογαριασμού.
Το δωμάτιο άρχισε να μικραίνει, να μικραίνει, έγινε ένα μικρό κουτί που συνεχώς συρρικνώνονταν μέχρι που χάθηκε, την έσφιξε και της πήρε όλον τον αέρα. Γιατί; Πως; Πότε; Ερωτήματα, πολλά την κατέκλυσαν και σίγουρα δεν ήταν σε θέση να απαντήσει.
Όταν συνήλθε τον πήρε τηλέφωνο. Το κινητό ήταν εκτός δικτύου. Πήρε στο σπίτι, καμιά απάντηση. Λογικό, τέτοια ώρα ήταν ακόμη στο γραφείο. Πήρε εκεί. Το τηλέφωνο δε λειτουργούσε “για τεχνικούς λόγους”. Πανικοβλήθηκε Αναρωτιόταν πότε έγινε και τι; Το πρωί φύγανε μαζί, μια χαρά ήταν, λίγο ήσυχος όπως συνήθιζε τελευταία, αλλά ευδιάθετος.
Ξαφνικά σκέφτηκε πως όλο αυτό ήταν μια φάρσα. Ένα αστείο, λίγο κακόγουστο βέβαια αλλά είχε πιάσει! Πιάστηκε και αυτή από αυτό. Την έτρωγε όμως, το μυαλό της είχε θολώσει, ένοιωσε πάλι ότι πνιγόταν βούλιαζε σε κινούμενη άμμο και πάλευε να βγει στον αέρα. Ναι, αυτό χρειαζόταν. Καθαρός αέρας!
Μάζεψε τα πράγματά της βιαστικά και βγήκε στους δρόμους της πόλης να περπατήσει, Σαν τρελή χάθηκε στα στενά της πόλης αναζητώντας λόγους. Ήξερε πλέον πως όλο αυτό ήταν κάτι σοβαρό και σίγουρα, νομικά ορθό, μιας και προέρχονταν από αξιόπιστη πηγή. Επέστρεψε αργά το βράδυ με την κρυφή ελπίδα της ανατροπής αυτής της άσχημης κατάστασης. Μάταια όμως…
…
Πέρασε ο καιρός. Σχεδόν πέντε χρόνια απουσίας. Έχοντας η ίδια εξαντλήσει, όλα τα μέσα που διέθετε, προκειμένου να τον βρει για να της εξηγήσει τα αναπάντητα ερωτήματα ενός άδικου προς εκείνη χωρισμού, είχε πάρει πλέον απόφαση πως πια θα ζούσε μόνη, χωρίς εκείνον.
Είχε προσπαθήσει σκληρά και είχε ξεκόψει από όλους όσους τους ήξεραν, είχε πληγωθεί βαθιά και δεν ήθελε να τη λυπούνται. Μόνη της χαρά τα παιδιά της, τα οποία μετά από μια περίοδο θλίψης για το γεγονός του χωρισμού, τράβηξαν το δρόμο τους και φυσικά η δουλεία της.
Η νέα συνθήκη όμως, ο γάμος της Αρετής, την ανάγκαζε να συναντήσει πάλι πρόσωπα από τα παλιά. Και όσο και να προσπάθησε να το αποφύγει, τελικά η συνάντηση με τη γυναίκα που μεγάλωσε τον άνδρα της, καθώς και τα παιδιά της μέχρι την στιγμή που αποσύρθηκε στο νησί της, ήταν αναπόφευκτη. Με βαριά καρδιά μπήκε στο καράβι με προορισμό τη Σύμη ώστε να συναντήσει και να συνοδέψει τη γριά γυναίκα πίσω στην Αθήνα για τον γάμο της κόρης της.
Φτάνοντας στον αυλόγυρο του σπιτιού, διαπίστωσε πως όλος ο κήπος ήταν σχετικά παραμελημένος. Όλος εκτός από μια γωνιά που είχε φρεσκοσκαμμένο χώμα με μια λευκή τριανταφυλλιά. Της έκανε εντύπωση και κατευθύνθηκε προς τα εκεί. Το θέαμα που αντίκρισε τη σόκαρε κυριολεκτικά Αυτός! Ήταν εκεί! Με την πλάτη γυρισμένη σε εκείνη, πάνω σε αναπηρικό καρότσι να κοιτά μια άδεια χελιδονοφωλιά…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου