ψυχές
Μέσα στο χωρο-χρόνο του,
κάποτε,
ο καθένας από εμάς έρχεται αντιμέτωπος με την εσωτερικότητά του,
την ψυχή του,
τα θέλω του,
το είναι του.
Εκεί, άλλοτε οι αποφάσεις είναι εύκολες…
Τις περισσότερες φορές όμως, οι αποφάσεις που καλούμαστε να πάρουμε είναι σκληρές και επώδυνες,
σχεδόν αδύνατες…
Και εκεί αρχίζει η πάλη, ο ποιο δύσκολος πόλεμος από όλους τους πολέμους.
Πως να παλέψει κανείς με τον ευαυτό του…
την ψυχή του
και να πει
“βγήκα νικητής;”..
Μέσα
από έναν ωκεανό σκέψεων, συναισθημάτων, παράνοιας και λογικής
σηκώνονται τεράστια κύματα, που τείνουν να σε βουλιάξουν, να φτάσεις
στον πάτο…
Στα τάρταρα…
Και, φτάνοντας εκεί, στην απόλυτη μοναξιά, η θλίψη και η απογοήτευση είναι ικανές να σε κατασπαράξουν,
να γίνεις θύμα τους,
ακόμη ένα…
Πιθανότητες να βγεις από εκεί;
Πολλές…
Αρκεί να το θέλεις, να το επιθυμείς,
να πατήσεις σταθερά στα πόδια σου και να τολμήσεις να παλέψεις με τον εαυτό σου,
για τον εαυτό σου!
Η όποια “αναγκαία συνθήκη” δεν είναι ικανή να σε κρατήσει.
Η ψυχή κομματιάζεται, σχίζεται αλλά επιβιώνει…
Δεν βγαίνει νικήτρια, πως θα μπορούσε άλλωστε!…
Απλά δυνατή και,
έτοιμη για την επόμενη μάχη!!!
Απρ18
Χαλαρά;;;
Στη ζωή μου, υπήρξα πολλές φορές απόλυτη, με παρωπίδες, καταβάλλοντας προσπάθεια να επιβάλω τη γνώμη μου σε άλλους…
Όχι πια…
Τι μεσολάβησε;
Δεν ξέρω, ίσως το ότι μεγάλωσα και άφησα τα παιδικά πείσματα…
Ίσως φταίει το ότι έγινα μαμά και μπήκα έτσι στα “παπούτσια” της μαμάς μου…
Ότι και να συνέβη σίγουρα ωρίμασα, έμαθα να εκτιμώ μια καλή παρέα, ένα καλό φαγητό, μια όμορφη μελωδία,
ακούω πλέον περισσότερο και μιλάω λιγότερο (ή τουλάχιστον το δουλεύω ώστε να συμβαίνει)…
Επιτέλους κάποια στιγμή υπήρξα και
τυχερή και “μορφώνομαι”… (Πανεπιστήμιο!!! τί καλά!!!) αλλά… αλήθεια
πόση μόρφωση μπορεί να έχει κάποιος απόφοιτος πανεπιστημίου όταν είναι
άξεστος, αγενής και κοινωνικά αμόρφωτος;;;;
Έχω κάνει παρέα με απίστευτους
τύπους, από αναλφάβητους μέχρι πανεπιστημιακούς… Τα οφέλη μου από τους
αναλφάβητος είναι αναρίθμητα σε σχέση με κάποιους που νομίζουν
πως κατέχοντας ένα χαρτί γίνονται ”κάτι”…
Στο σχετικά πρόσφατο γνώρισα κάποιον “φίλο” ο οποίος είναι “σπουδαγμένος”!
Τι ψέμα…
Συμφεροντολόγος όσο δεν παίρνει, καλόβολος όσο λίγοι… όσο πας με τα νερά του…
Στην πρώτη αντίθεση – αντιπαράθεση
όμως μετατρέπεται στη Σκύλα και τη Χάρυβδη μαζί, βγάζει τους κυνόδοντες
και γρυλίζει… προσβάλλοντας,
πρώτα εσένα (και ας τον στήριξες όταν το ζήτησε)
μετά τους φίλους σου (που εκείνος ζήτησε να γίνουν και δικοί του)
και τέλος, μια ολόκληρη περιφέρεια… με την τήν άποψη ότι εμείς οι Θεσσαλονικείς, καθόμαστε,
χαλαράααααααα
στους καναπέδες μας…
Οπότε, κατά την άποψή του, καλό θα
είναι να αράξουμε για να κάνουν αυτοί (ποιοι;;;) που ξέρουν καλύτερα
(αλήθεια;;;) τη δουλειά τους……
Όταν ένας καρεκλοκένταυρος
δημόσιος υπάλληλος (αν τον έβλεπες θα καταλάβαινες τι εννοώ) σου έλεγε
μες τα μούτρα ότι εσύ είσαι άχρηστος και δε δουλεύεις (χα! και τα
δωδεκάωρα και λίγα λέω, απλήρωτος τι κάνεις;;;;;;;;) σου λέει πως δεν
ασχολείσαι και δεν ξέρεις! τι απαντάς;;;
Μήπως ότι δεν έχεις χρόνο;;;
Δουλειά, σπίτι, σύζυγος, παιδιά, διάβασμα για να καλύψεις και την δική
σου ανάγκη… ναι δεν έχω χρόνο να τρέξω… γι’ αυτό επιλέγω τον αντιπρόσωπό
μου!
Και αυτός τί κάνει;;; Σου λέει μες τα μούτρα ότι είσαι ανύπαρκτος;;;
Ε όχι! Δεν το δέχομαι!…
(Αφιερωμένο στη φίλη Δήμητρα Τάμπαση που με προέτρεψε να γράψω σε κάποια δύσκολη στιγμή! Ευχαριστώ!)
Άνοιξα βιαστικά το πρωί τον υπολογιστή.
Η είδηση πρόβαλε μπροστά μου μέσα σε άλλες ενημερώσεις, οπότε δεν την πρόσεξα καλά…
Αργότερα όταν άνοιξα ξανά τον υπολογιστή, συνειδητοποίησα τι διάβασα!
Αβάσταχτος πόνος και ένας λυγμός με κυριεύει…
Ένας ηλικιωμένος αυτοκτόνησε μπροστά στα μάτια περαστικών στο κεντρικότερο σημείο της Ελλάδας…. Στο Σύνταγμα!
Διάβασα κάπου πως άφησε σημείωμα, ήταν συνταξιούχος και δεν άντεχε πλέον την επερχόμενη ανέχεια και την αναζήτηση τροφής από τα σκουπίδια….
Και τα ΜΜΕ κάνουν πάρτυ!
Λίγος σεβασμός! και σιωπή!….. Αυτό….
Η είδηση πρόβαλε μπροστά μου μέσα σε άλλες ενημερώσεις, οπότε δεν την πρόσεξα καλά…
Αργότερα όταν άνοιξα ξανά τον υπολογιστή, συνειδητοποίησα τι διάβασα!
Αβάσταχτος πόνος και ένας λυγμός με κυριεύει…
Ένας ηλικιωμένος αυτοκτόνησε μπροστά στα μάτια περαστικών στο κεντρικότερο σημείο της Ελλάδας…. Στο Σύνταγμα!
Διάβασα κάπου πως άφησε σημείωμα, ήταν συνταξιούχος και δεν άντεχε πλέον την επερχόμενη ανέχεια και την αναζήτηση τροφής από τα σκουπίδια….
Και τα ΜΜΕ κάνουν πάρτυ!
Λίγος σεβασμός! και σιωπή!….. Αυτό….
Θλίψη…
Μαρ29
Ταξίδι…
- Εεε!
- …
-Ψιτ! Εσύ!
-Ναι;
-Θα μιλήσεις;
-Μμμμμ
- Όχι;;;
-Ίσως…
- Που πας;
- Εκεί!!! (δείχνοντας ψηλά)
- Που; Στον Ουρανό!…
- Πάω να πιάσω εκείνο το γαλάζιο σύννεφο!
- …
- Θα είναι όμορφα εκεί!…
- Χώρο θα έχει;
- Ίσως; Γιατί;
- Να ανέβω μαζί….
- Έλα!
- Θες;
- Γιατί όχι!
- Έρχομαι!!! Αλλά πριν…..
- Τι;
- Πάω να φέρω τις χρυσοκόκκινες κορδέλες μου!!!
- …
- Να το στολίσω!!!
- Αν το θες!
- Για να ξεχωρίζει…. Να είναι το δικό μας…..
- Ωραία!!!
- Έτοιμη! Λοιπόν! Πάμε;;;;
- Ναι, πάμε……
Χρυσοκόκκινες κορδέλες και συνεπιβάτης…
Μαρ28
_ΝΥΧΤΕΡΙΝΗ
Νυχτερινή
(Συνταξιδεύει στο e-book Δήγμα Γραφής: Μια ντουζίνα και τρία διηγήματα)
- ΕΝΑ ΦΟΙΤΗΤΙΚΟ ΜΕ ΤΗΝ 604 ΓΙΑ ΑΘΗΝΑ, παρακαλώ.
- Το τρένο κάπως θα αργήσει. Περιμένει ακόμα να δέσει η ανταπόκριση στη Δράμα.
- Ευχαριστώ, δε βιάζομαι.
Στο μπράτσο σκούρο λεπτό σακάκι, γαλάζιο πουκάμισο με γυρισμένα τα μανίκια και δυο κουμπιά ανοιχτό, τζην παντελόνι με χοντρή μαύρη ζώνη. Δροσερό κι ανήλιαγο εκείνο το κυριακάτικο απόγευμα.
(Συνταξιδεύει στο e-book Δήγμα Γραφής: Μια ντουζίνα και τρία διηγήματα)
- ΕΝΑ ΦΟΙΤΗΤΙΚΟ ΜΕ ΤΗΝ 604 ΓΙΑ ΑΘΗΝΑ, παρακαλώ.
- Το τρένο κάπως θα αργήσει. Περιμένει ακόμα να δέσει η ανταπόκριση στη Δράμα.
- Ευχαριστώ, δε βιάζομαι.
Στο μπράτσο σκούρο λεπτό σακάκι, γαλάζιο πουκάμισο με γυρισμένα τα μανίκια και δυο κουμπιά ανοιχτό, τζην παντελόνι με χοντρή μαύρη ζώνη. Δροσερό κι ανήλιαγο εκείνο το κυριακάτικο απόγευμα.
Από τον Βασίλη Πουλημενάκο και το νέο "δήγμα γραφής"!
