Πέμπτη 12 Σεπτεμβρίου 2013

Ἡ πραγματικὴ «ντροπὴ τῆς Ὀρθοδοξίας» καὶ «βλασφημία τοῦ Θεοῦ»


Ἡ πραγματικὴ «ντροπὴ τῆς Ὀρθοδοξίας» καὶ «βλασφημία τοῦ Θεοῦ» Ὀφειλομένη ἀπάντηση σὲ ἄρθρο τῆς ἐφημερίδος τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Τορόντο «Ὀρθόδοξη Πορεία»

Χολὴ καὶ δηλητήριο ἔχυσε ἡ πέννα τοῦ ἀνωνύμου, ἀλλὰ γνωστοῦ ἀπὸ τὸ ὕφος καὶ τὸ ἦθος τῶν γραφομένων, ἀρθρογράφου τῆς ἐφημερίδος «Ὀρθόδοξη Πορεία» (μηνὸς Φεβρουαρίου). Μὲ ἕνα μεστὸ ἐμπαθείας, ἀλλὰ καὶ θεολογικῆς ἀνεπάρκειας, κείμενο, μὲ τίτλο «Ὑποκρισία φανατικῶν», ἐπιτίθεται ἐναντίον τριῶν Ἑλληνορθοδόξων Ἱεραποστολικῶν Ἀδελφοτήτων τοῦ Τορόντο καὶ τοῦ Μοντρεάλ, ἐξ αἰτίας τοῦ δικαίου καὶ τεκμηριωμένου ἐλέγχου, ποὺ αὐτὲς ἄσκησαν μὲ δύο πρόσφατα δημοσιεύματά τους, γιὰ ἀντικανονικές, ἀντιεκκλησιαστικὲς καὶ ἀντορθόδοξες ἐνέργειες τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Τορόντο.
Ὀνομάζει ὁ ἀρθρογράφος τοὺς Ὀρθοδόξους πιστοὺς «ταλιμπάνηδες» καὶ «Λοκατζῆδες τῆς Ὀρθοδοξίας», προσθέτοντας, ὅτι ἔτσι, δηλαδὴ «Λοκατζῆδες», τοὺς ἀποκαλεῖ ὁ Γέροντάς τους (ὑπονοώντας τὸν κατὰ πάντα σεβαστὸ Γέροντα Ἐφραὶμ τῆς Ἀριζόνας, τὴν μεγάλη αὐτὴ μορφὴ τοῦ συγχρόνου Ὀρθοδόξου Μοναχισμοῦ, ὁ ὁποῖος, ἀφοῦ διετέλεσε ἡγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Φιλοθέου τοῦ Ἁγίου Ὄρους ἐπὶ μία 40ετία, ἦλθε στὴ Β. Ἀμερικὴ καὶ μέσα σὲ ὀλίγα χρόνια ἵδρυσε μὲ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ 17 μοναστήρια, ἕνα δεύτερο Ἅγ. Ὄρος ἔξω ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα, καὶ ὁ ὁποῖος τυγχάνει πνευματικὸς πατέρας χιλιάδων ψυχῶν, κληρικῶν, μοναχῶν καὶ λαïκῶν). Κατὰ σύμπτωση (;) τοὺς ἰδίους ἀκριβῶς χαρακτηρισμοὺς χρησιμοποίησε καὶ ὁ Μητροπολίτης Τορόντο Σωτήριος κατὰ τῶν Ἀδελφοτήτων στὸ κήρυγμά του στὸν ἱ. ναὸ τοῦ Ἁγ. Ἰωάννου Scarborough στὶς 7-1-2013, γεγονός, ποὺ τὸν ταυτοποιεῖ μὲ τὸν ἀνώνυμο ἀρθρογράφο τῆς «Πορείας»! Κατηγορεῖ τούς πιστούς, ὅτι «ὅταν μυρίζονται ἢ ἀκοῦν συμπροσευχή, τοὺς πιάνει ἀμόκ. Ἀφρίζουν. Τρίζουν τὰ δόντια. Ἁρπάζουν τὴν πέννα καὶ γράφουν. Δὲν γράφουν. Λιβελλογραφοῦν. Συκοφαντοῦν. Βλασφημοῦν. Τὰ γραφόμενά τους εἶναι ντροπὴ γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία καὶ βλασφημία ἐναντίον τοῦ Θεοῦ»! Πραγματικὸ ξεχείλισμα πατρικῆς ἀγάπης! Ἀδυνατεῖ ὅμως ὁ ἔνοχος καὶ ἐμπαθὴς δεσπότης νὰ κατονομάση ἔστω καὶ μία «συκοφαντία» ἢ «βλασφημία» μας. Γιατί; Ἁπλούστατα, διότι δὲν ὑπάρχουν. Ἔτσι, μὴ δυνάμενος, ὡς συνήθως, νὰ ἀντικρούση τὸν ἔλεγχό μας μὲ θεολογικὰ ἐπιχειρήματα, καταφεύγει στὴν προσφιλῆ σ' αὐτὸν τακτικὴ τῆς ὑβρεολογίας, λασπολογίας καὶ δυσφημήσεως ἑκατοντάδων πιστῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῶν Ἀδελφοτήτων, καὶ κατασυκοφαντήσεως τοῦ ἱεραποστολικοῦ καὶ ἀντιαιρετικοῦ ἔργου, ποὺ αὐτὲς ἐπιτελοῦν στὸν Καναδᾶ ἐπὶ δεκαετίες.
Γιὰ νὰ δικαιολογήση τὶς παράνομες συμπροσευχὲς μὲ τοὺς ἑτεροδόξους, τὶς ὁποῖες οἱ Ἱεροὶ Κανόνες τῆς Ἐκκλησίας ἀπαγορεύουν ρητῶς καὶ κατηγορηματικῶς ἐπιβάλλοντας στοὺς παραβάτες τὴν ποινὴ τῆς καθαιρέσεως καὶ τοῦ ἀφορισμοῦ, συγκρίνει τὶς συμπροσευχὲς αὐτὲς μὲ τὴν προσευχή, ποὺ γίνεται στὸ τραπέζι, ὅταν τρώγουν στὰ σπίτια τους μέλη τῶν Ἀδελφοτήτων μὲ ὅσα ἀπὸ τὰ παιδιά τους ἔχουν τελέσει μικτοὺς γάμους, παρόντων τῶν ἑτεροδόξων συζύγων, καὶ ἐρωτᾷ: «Δὲν συμπροσεύχονται αὐτοὶ μὲ αἱρετικούς; Δὲν εἶναι ὑποκρισία αὐτό; Δὲν εἶναι διαβολικὸ ψέμα;»! Παρόμοιο ἐπιχείρημα προβάλλει στὴ συνέχεια, γράφοντας: «Ἡ Ἐκκλησία μας σήμερα ἐπιτρέπει τοὺς μικτοὺς γάμους. Δὲν χρειάζεται πολὺ μυαλὸ νὰ καταλάβει κανείς, ὅτι μὲ αὐτὸ τὸν τρόπο, ὄχι μόνο ἐπιτρέπει τὴν συμπροσευχὴ μὲ τοὺς αἱρετικούς, ἀλλὰ καὶ τὴ συμμετοχὴ αἱρετικῶν στὸ Μυστήριο τοῦ Γάμου»!!!
Σοβαρολογεῖτε, Σεβασμιώτατε; Τὴν ἴδια βαρύτητα ἔχει ἡ εὐλογία τοῦ φαγητοῦ στὸ τραπέζι τοῦ σπιτιοῦ μιᾶς Ὀρθόδοξης οἰκογένειας, παρόντος ἑνὸς ἑτεροδόξου προσώπου, καὶ οἱ οἰκουμενιστικὲς συμπροσευχές, ποὺ ἐσεῖς τελεῖτε μέσα στοὺς ἱεροὺς ναοὺς σὲ εἰδικὲς Ἀκολουθίες, μὲ ἀναγνώσματα, ψαλμούς, κοινὲς δεήσεις, ἀλληλολιβανίσματα, ὁμιλίες, ἀνίερες εὐλογίες, ἀσπασμούς, γλοιώδεις καὶ φλύαρες ἀγαπολογίες; Σὲ ποιούς ἀπευθύνεσθε; Δὲν νομίζετε, ὅτι ὑποτιμάτε τὴ νοημοσύνη τοῦ ποιμνίου σας; Τὸ ἴδιο εἶναι ἡ προσευχή, ποὺ ἀναγκαστικὰ καὶ κατ' οἰκονομίαν μπορεῖ νὰ γίνη σ' ἕνα τραπέζι Ὀρθοδόξων, στὸ ὁποῖο παρακάθεται καὶ ἕνας ἑτερόδοξος, μὲ τὶς δικές σας ἑκούσιες, ἐπίσημες, δημόσιες καὶ ὀργανωμένες συμπροσευχὲς μὲ πάσης φύσεως αἱρετικούς, «παπαδῖνες», «ἐπισκοπῖνες» καὶ «ἀρχηγῖνες» χρεωκοπημένων πνευματικῶς κοινοτήτων τοῦ προτεσταντικοῦ χώρου, ποὺ πρωτοστατοῦν στὴ στήριξη τοῦ παγκοσμίου ὁμοφυλοφιλικοῦ κινήματος; Σοβαρολογεῖτε ἐπίσης, ὅτι ἡ Ἐκκλησία σήμερα ἐπιτρέπει τοὺς μικτοὺς γάμους; Δύνασθε νὰ μᾶς δείξετε μία μόνο Πανορθόδοξη ἀπόφαση, ποὺ νὰ ἔχη ἀκυρώσει τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, ποὺ ἀπαγορεύουν τοὺς γάμους αὐτούς; Ἡ Ἐκκλησία ἀπαγορεύει τοὺς μικτοὺς γάμους, ὅπως καὶ τὶς συμπροσευχὲς μὲ ἑτεροδόξους, μὲ Κανόνες Οἰκουμενικῶν Συνόδων, ποὺ ἔχουν τὴν σφραγῖδα τοῦ Ἁγ. Πνεύματος καὶ ὡς ἐκ τούτου διαχρονικὸ χαρακτήρα καὶ ἰσχύ. Ἡ Ἐκκλησία δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ἀναιρέση καὶ νὰ ἀρνηθῆ τὸν ἑαυτό της καὶ νὰ ἐπιτρέψη κάτι, ποὺ ἡ ἴδια ἀπαγορεύει. Ἄλλο θέμα, τὸ ὅτι ἐξασκεῖ κάποιες φορὲς οἰκονομία, μία οἰκονομία, ποὺ ὁ Οἰκουμενισμὸς σήμερα καὶ ἡ ἐκκοσμίκευση κλήρου καὶ λαοῦ ἔχουν μετατρέψει ἀπὸ ἐξαίρεση σὲ κανόνα, καὶ ἀντιστρόφως τὸν κανόνα σὲ ἐξαίρεση.
Αὐτοί, ποὺ ἐπιτρέπουν τοὺς μικτοὺς γάμους, εἶναι κάποιοι ἐπίσκοποι, στὴν πλειοψηφία τους οἰκουμενιστές, καὶ ὄχι ἡ Ἐκκλησία. Κάνετε ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια, Σεβασμιώτατε, τὸ λάθος νὰ ταυτίζετε τὸν ἑαυτό σας μὲ τὴν Ἐκκλησία καὶ συνεπῶς, παρανομίες, ποὺ ἐσεῖς ἐπιτρέπετε καὶ διαπράττετε, διακηρύττετε, ὅτι τὶς ἐπιτρέπει καὶ τὶς διαπράττει ἡ Ἐκκλησία! Φαίνεται, ὅτι οἱ συχνὲς ἐπαφές σας μὲ τοὺς καρδιναλίους ἔγιναν αἰτία νὰ προσβληθῆτε ἀπὸ τὸ μεταδοτικὸ μικρόβιο τοῦ Παπισμοῦ! Διότι ὁ Πάπας ταυτίζει τὸν ἑαυτό του μὲ τὴν Ἐκκλησία. Ἐὰν οἱ ἀντορθόδοξες ἐνέργειές σας εἶναι προκλητικὲς μία φορά, τὰ ἕωλα, σαθρὰ καὶ ἀθεολόγητα ἐπιχειρήματα, ποὺ ἐπιστρατεύετε, γιὰ νὰ δικαιολογήσετε αὐτὲς τὶς ἐνέργειες, εἶναι χίλιες φορὲς πιὸ προκλητικά. Νὰ εἶστε δὲ βέβαιος, ὅτι, ἐὰν πατριάρχες στὴν Κωνσταντινούπολη καὶ τὰ ἄλλα πατριαρχεῖα ἦταν σήμερα Χρυσόστομοι, Βασίλειοι, Γρηγόριοι, Ἀθανάσιοι καὶ Φώτιοι καὶ σᾶς ἄκουαν νὰ ἰσχυρίζεσθε, ὅτι «ἡ Ἐκκλησία ἐπιτρέπει τοὺς μικτοὺς γάμους», ὅτι «οἱ συμπροσευχὲς μετὰ τῶν αἱρετικῶν ἐπιτρέπονται», ὅτι «οἱ Κανόνες, ποὺ ἀπαγορεύουν τὶς συμπροσευχὲς μὲ τοὺς ἑτεροδόξους δὲν ἰσχύουν σήμερα», ὅτι «οἱ Ἀρμένιοι εἶναι Ὀρθόδοξοι» ἢ «ὀλίγον αἱρετικοί», ὅτι «Ὀρθόδοξοι καὶ Κόπτες ἔχουμε κοινὴ πίστη», ὅτι Παπικοί, Ἀγγλικανοί, Μονοφυσῖτες κ.ἄ. εἶναι βαπτισμένοι, καὶ ἄλλα, ποὺ κατὰ καιροὺς διδάσκετε, τὰ ὁποῖα ἀνατρέπουν καὶ ἀκυρώνουν ὅσα οἱ ἅγιοι καὶ θεοφόροι αὐτοὶ Πατέρες ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ, μὲ ἀγῶνες καὶ θυσίες ἐθέσπισαν, θὰ εἴχατε, ἐσεῖς καὶ οἱ ὁμόφρονές σας, πρὸ πολλοῦ καθαιρεθῆ. Ὁ λόγος σας δὲν εἶναι Ὀρθόδοξος, Σεβασμιώτατε, ἀλλὰ κακόδοξος, ἐπικίνδυνος καὶ παραπλανητικός.
Συνεχίζοντας, γράφει ὁ ἀρθρογράφος: «Κάποια Κοινότης (ἐννοεῖ τὴν Ἑλληνικὴ Κοινότητα Τορόντο) ἄλλαξε τὸ Καταστατικό της καὶ ἐπέτρεψε καὶ σὲ μὴ Ὀρθοδόξους νὰ γίνονται μέλη της. Δηλαδὴ μέλη τῆς Ἐκκλησίας. Εἴδατε αὐτοὺς τοὺς "προστάτες" τῆς πίστης μας νὰ γράψουν τὸ παραμικρὸ γι' αὐτό;».
Κατ' ἀρχὰς ὁ ἰσχυρισμός, ὅτι μὲ τὸ νὰ γίνη κάποιος μέλος τῆς Κοινότητος γίνεται καὶ μέλος τῆς Ἐκκλησίας, εἶναι ἐσφαλμένος θεολογικῶς καὶ ἀνεπίτρεπτος γιὰ ἕνα θεολόγο καὶ μάλιστα ἐπίσκοπο. Μέλος τῆς Ἐκκλησίας, Σεβασμιώτατε, δὲν γίνεται κάποιος μὲ τὸ νὰ ἐγγραφῆ στὴν Ἑλληνικὴ Κοινότητα Τορόντο ἢ σὲ ὁποιαδήποτε ἄλλη Κοινότητα, ἀλλὰ μὲ τὸ νὰ βαπτισθῆ Ὀρθόδοξος χριστιανός. Τὸ ἱερὸ Μυστήριο τοῦ Βαπτίσματος εἶναι ἐκεῖνο, ποὺ μᾶς καθιστᾷ μέλη τοῦ μυστικοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ καὶ ὄχι ἡ ἐγγραφή μας σ’ ἕνα κοσμικὸ ἀστικοθρησκευτικὸ ὀργανισμό.
Φαίνεται πάντως, ὅτι ὁ ἀρθρογράφος τῆς «Πορείας» δὲν παρακολουθεῖ τὴν παροικιακὴ ἐπικαιρότητα ἢ τὴν παρακολουθεῖ ἐπιλεκτικά. Δὲν ἐξηγεῖται διαφορετικὰ ἡ ἄγνοιά του γιὰ τὸ ὁλοσέλιδο δημοσίευμα τῆς Ἱεραποστολικῆς Ἀδελφότητος «Μέγας Ἀθανάσιος» μὲ τίτλο «Ἡ κρίση ταυτότητος τῆς Ἑλληνικῆς Κοινότητος Τορόντο» τὴν περασμένη ἄνοιξη (ὑπάρχει στὸ διαδίκτυο), μὲ τὸ ὁποῖο ἤλεγξε μὲ δριμύτητα τὴν προτεινομένη τότε ἀλλαγὴ τοῦ Καταστατικοῦ αὐτῆς τῆς Κοινότητος. Ἀποροῦμε ἐπίσης, πῶς οἱ διάφοροι πληροφοριοδότες του δὲν τοῦ εἶπαν γιὰ τὶς φιλότιμες προσπάθειες, ποὺ κατέβαλαν δεκάδες μέλη τῶν Ἀδελφοτήτων (καὶ μέλη τῆς Κοινότητος) σὲ δύο συνεχόμενες Γενικὲς Συνελεύσεις, γιὰ νὰ ἀποτρέψουν τὴν ἀλλαγή. Καὶ ἐὰν ἡ ἀλλαγὴ αὐτὴ δὲν πέρασε στὴν πρώτη Συνέλευση, αὐτὸ ὠφείλετο κυρίως στὶς ἀντιδράσεις μελῶν τῶν Ὀρθοδόξων Ἀδελφοτήτων τοῦ Τορόντο. Αὐτὰ γιὰ τὴν ἀποκατάσταση τῆς ἀλήθειας καὶ γιὰ νὰ μὴν παραχαράσσεται ἡ ἱστορία.
Ἡ ἐμπαθὴς πέννα τοῦ ἀρθρογράφου ἀναφέρεται καὶ στὸν γνωστὸ καὶ διακεκριμένο θεολόγο Νικόλαο Σωτηρόπουλο. «Ἀκολουθοῦν ἕναν ἀφορισμένο», γράφει. «Δὲν γνωρίζουν πώς, ἂν ἀκολουθοῦν ἕναν ἀφορισμένο, ἀφορίζονται καὶ οἱ ἴδιοι;». Τοῦ ἀπαντοῦμε: Ἡ ἐπανειλημμένη ἐνασχόλησή σας, Σεβασμιώτατε, μ' ἕναν «ἀφορισμένο», ὅπως τὸν χαρακτηρίζετε, θεολόγο, μ' ἕνα δηλαδὴ ἄνθρωπο, ποὺ κατὰ τὴ γνώμη ἐμπαθῶν καὶ ἀθεολογήτων οἰκουμενιστῶν ἔχει τεθῆ ἐκτὸς Ἐκκλησίας, ἀποδεικνύει, ὅτι βαθειὰ στὸ ὑποσυνείδητό σας κάθε ἄλλο παρὰ ἀφορισμένο καὶ ἐκτὸς Ἐκκλησίας τὸν θεωρεῖτε! Καὶ ἔχετε ἀπόλυτο δίκαιο. Ὁ Νικόλαος Σωτηρόπουλος μπορεῖ νὰ θεωρῆται ἀφορισμένος γιὰ τὸν πατριάρχη κ. Βαρθολομαῖο καὶ ἄλλους οἰκουμενιστές, ὄχι ὅμως γιὰ τὴν Ἐκκλησία. Ἡ Ἐκκλησία ἔχει ἄλλα κριτήρια, ἐντελῶς διαφορετικὰ ἀπὸ τὰ δικά σας. Τὸν Οἰκουμενισμὸ ἡ Ἐκκλησία θεωρεῖ παναίρεση, ἐσεῖς τὸν θεωρεῖτε ἐκπλήρωση τῆς ἐπιθυμίας τοῦ Χριστοῦ νὰ ἐνωθοῦν οἱ χριστιανοί! Τὶς συμπροσευχὲς ἡ Ἐκκλησία ἀπαγορεύει, ἐσεῖς, πιὸ σοφὸς ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, τὶς ἔχετε κάνει τρόπο ζωῆς καὶ ἀπαραίτητο στοιχεῖο, ποὺ σᾶς ἐξασφαλίζει τὴν εὔνοια τῆς προïσταμένης σας ἀρχῆς καὶ τὴν διατήρηση τοῦ θρόνου σας! Τὸν πατριάρχη Ἀθηναγόρα ἡ Ἐκκλησία καὶ ἡ ὑγιὴς συνείδηση τοῦ πληρώματός της θεωροῦν ὡς μία τραγικὴ καὶ ἀξιοθρήνητη ἐκκλησιαστικὴ προσωπικότητα, ἕναν ἀρχιοικουμενιστή, σκανδαλοποιὸ καὶ ὑψηλόβαθμο μασόνο (ἐὰν ἀληθεύουν οἱ ἰσχυρισμοὶ τῆς Στοᾶς) ἀρχιερέα, ἐσεῖς στὴν «Πορεία» (μηνὸς Νοεμβρίου) τὸν χαρακτηρίζετε «εἰρηνοποιό», «μέγα», «συκοφαντημένο» καὶ «ἅγιο»!!! Σᾶς συμβουλεύουμε νὰ διαβάσετε τὸ ἀξιόλογο καὶ ἐμπεριστατωμένο ἄρθρο τοῦ Ἀρχιμ. Παύλου Δημητρακοπούλου, ἱερατ. Προïσταμένου τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ Παναγίας Μυρτιδιωτίσσης Πειραιῶς, στὸν «Ὀρθόδοξο Τύπο» τῆς 23-11-2012 μὲ τίτλο «Ὁ Ἀθηναγόρειος θρύλος», γιὰ νὰ ἰδῆτε τί πραγματικὰ πιστεύει ἡ Ἐκκλησία γιὰ τὸν ἐκλιπόντα «Ἅγιο» πατριάρχη σας. Εἴθε νὰ μετανόησε πρὶν τὸν θάνατὸ του γιὰ τὸ κακό, ποὺ ἔκανε στὴν Ἐκκλησία, καὶ νὰ μὴν ἀληθεύουν οἱ φῆμες, σύμφωνα μὲ τὶς ὁποῖες τὸ σῶμα του κατὰ τὴν ἐκταφὴ εὑρέθηκε ἄλυωτο καὶ τυμπανιαῖο. Ἔτσι λοιπὸν καὶ γιὰ τὸν Νικόλαο Σωτηρόπουλο. Γιὰ σᾶς καὶ γι' αὐτούς, ποὺ τὸν ἀφώρισαν, θεωρεῖται ἀφωρισμένος. Γιὰ τὴν Ἐκκλησία, ὅμως, εἶναι ἄξιος τιμῆς καὶ ἐπαίνου, διότι δὲν ἀφωρίσθηκε γιὰ κάποια παρανομία καὶ ἀσέβεια, ἀλλὰ ἀντιθέτως, ἐπειδὴ ἤλεγξε τὸν Οἰκουμενισμό, τὶς αἱρέσεις, καὶ τὴν παρανομία, αὐθαιρεσία καὶ ἀσέβεια ἀναξίων ἀρχιερέων. Ἐσεῖς καὶ οἱ ὁμόφρονές σας μπορεῖ νὰ τὸν διώκετε καὶ νὰ τὸν ὑβρίζετε, ἡ Ἐκκλησία ὅμως διὰ τοῦ Εὐαγγελίου τὸν μακαρίζει καὶ ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς τὸν καλεῖ νὰ χαῖρη καὶ νὰ σκιρτᾷ ἀπὸ χαρὰ γι' αὐτὸν τὸν ἄδικο καὶ παράνομο, ἄνευ δίκης καὶ ἀπολογίας, ἀφορισμό, ποὺ ὑπέστη γιὰ τὸ ὄνομά Του καὶ τὴν ὑπεράσπιση τῆς Πίστεως, διότι ὁ μισθός του θὰ εἶναι μεγάλος στοὺς οὐρανούς (Λουκ. 6, 22-23). Αὐτὰ λέγει τὸ Εὐαγγέλιο, Σεβασμιώτατε. Αὐτὰ ἔπρεπε νὰ ὑποστηρίζετε καὶ ἐσεῖς. Ἀλλὰ ἐσεῖς κάνατε δικό σας εὐαγγέλιο, τὸ «Κατὰ Σωτήριον εὐαγγέλιον», καὶ ὑποστηρίζετε τὰ ἀντίθετα. Ἐμεῖς θεωροῦμε ὑψίστη τιμὴ καὶ ἰδιαίτερη εὐλογία ἀπὸ τὸν Θεὸ τὴν γνωριμία καὶ συνεργασία μας μὲ τὸν μεγάλο αὐτὸ θεολόγο καὶ ἀγωνιστὴ καὶ σύγχρονο ὁμολογητὴ τῆς Ὀρθοδοξίας, ἀλλὰ καὶ τὸν Γέροντα Ἐφραίμ. Ἐὰν ἤσασταν δίκαιος καὶ καλὸς ποιμένας, θὰ ἔπρεπε τοὺς δύο αὐτοὺς σπουδαίους ἐκκλησιαστικοὺς ἄνδρες νὰ τοὺς εἴχατε κάνει τοὺς πλέον στενοὺς συνεργάτες σας πρὸς οἰκοδομὴ τοῦ ποιμνίου σας. Σεῖς ὅμως, ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια, τοὺς διώκετε. Καὶ ἔχετε κάνει συνεργάτες σας ἐχθροὺς τῆς Πίστεως καὶ αἱρετικούς! Ὁ Θεὸς σᾶς ἔστειλε τοὺς δύο αὐτοὺς ἐκλεκτοὺς ἐργάτες Του, γιὰ νὰ φυλάσσουν καὶ νὰ προφυλάσσουν ὡς πιστὰ τσοπανόσκυλα τὸ ποίμνιό σας, ὁ μὲν Γέροντας μὲ τὴν μεταφύτευση στὴ δικαιοδοσία σας τοῦ Ἁγιορειτικοῦ Μοναχισμοῦ, ὁ δὲ θεολόγος μὲ τὸν ἀφυπνιστικὸ καὶ ἐποικοδομητικό του λόγο. Σεῖς ὅμως τοὺς διώκετε, διότι διαταράσσουν μὲ τὰ ἐνοχλητικά τους «γαυγίσματα» τὶς ἁβρὲς καὶ ἀγαστὲς σχέσεις σας μὲ τοὺς προβατόσχημους λύκους, τὴν φιλία τῶν ὁποίων ἐπιδιώκετε. Εἶναι αὐτὴ συμπεριφορὰ καλοῦ ποιμένος, ἢ μισθωτοῦ; Τὰ λογικὰ πρόβατα, ποὺ σᾶς ἐμπιστεύθηκε νὰ ποιμάνετε ὁ Χριστός, σᾶς θέλουν νὰ εἴστε καλὸς ποιμένας τους καὶ ὄχι λυκοποιμένας.
Ἀλλὰ δὲν διώκετε μόνο τὸν Γέροντα Ἐφραὶμ καὶ τὸν Νικόλαο Σωτηρόπουλο. Ἡ ἐν γένει συμπεριφορά σας μᾶς θυμίζει τὸν λόγο τοῦ Χριστοῦ: «Ἱερουσαλήμ, Ἱερουσαλήμ, ἡ ἀποκτέννουσα τοὺς προφήτας καὶ λιθοβολούσα τοὺς ἀπεσταλμένους πρὸς αὐτήν», ἀλλὰ καὶ τὸν λόγο τοῦ πρωτομάρτυρος καὶ ἀρχιδιακόνου Στεφάνου πρὸς τὸ Συνέδριο τῶν Ἰουδαίων: «Τίνα τῶν προφητῶν οὐκ ἐδίωξαν οἱ πατέρες ὑμών;». Κατ' ἀναλογίαν, παρόμοιο ἐρώτημα θέτουμε καὶ ἐμεῖς μὲ μεγάλο πόνο καὶ θλίψη. Ποῖον ἀπὸ τοὺς εὐλογημένους ἀνθρώπους, ποὺ ἀπέστειλε στὸν Καναδᾶ ὁ Θεός, δὲν ἐδιώξατε; Τὸν μακαριστὸ π. Ἀδριανό, ποὺ ἔζησε ὡς ἀσκητής ἐπὶ 30 χρόνια στὴν ἔρημο τοῦ Σινά, καί, ὅταν πρὶν 15 περίπου χρόνια ἦλθε, γιὰ νὰ στηρίξη μὲ τὸν λόγο του τοὺς πιστούς, τοῦ δώσατε ἐντολὴ νὰ ἐγκαταλείψη τὸν Καναδᾶ ἐντὸς 24ώρου; Τὸν πατέρα Δαμασκηνό, σπάνιο ὑπόδειγμα μοναχοῦ καὶ ἱεραποστόλου, ἀδελφοῦ ἐπὶ 35 ἔτη τῆς Ἱ. Μονῆς Γρηγορίου τοῦ Ἁγ. Ὄρους, καὶ ἱεραποστόλου ἐπὶ 20 ἔτη στὰ βάθη τῆς Ἀφρικῆς, ὁ ὁποῖος ἔσπειρε πλουσίως τὸν λόγο τοῦ Εὐαγγελίου μὲ τὰ κηρύγματά του στὸ Τορόντο, καὶ τώρα θεωρεῖται ἀνεπιθύμητος; Τὸν ἀείμνηστο πανεπιστημιακὸ καθηγητή, ἱεροκήρυκα καὶ ἱεραπόστολο Στέργιο Σάκκο, ὁ ὁποῖος σᾶς ζήτησε εὐλογία, μέσῳ Ἀδελφότητος, γιὰ νὰ ἔλθη καὶ κηρύξη τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ ἐσεῖς ἀρνηθήκατε, μὲ τὴν δικαιολογία, ὅτι εἶχε δημιουργήσει ἐπεισόδια στὴν Αὐστραλία; Τὸν εὐλαβῆ ἱερέα π. Ἰωάννη ἀπὸ τὴν Κρήτη, ποὺ ἐπισκέφθηκε πρὶν ἀπὸ ἕνα χρόνο τὸ Μοντρεὰλ ἀπὸ τὴν Ἀμερική, φέροντας μαζί του, ὡς πολυτιμότατο ἱερὸ κειμήλιο, θαυματουργὸ σταυρό, περιέχοντα τεμάχιο τιμίου ξύλου, μὲ τὸν ὁποῖο σταύρωνε καὶ εὐλογοῦσε τοὺς πιστούς, ὡρισμένοι ἀπὸ τοὺς ὁποίους θεραπεύθηκαν θαυματουργικῶς ἀπὸ ἀνίατες ἀσθένειες; Νὰ ὁμιλήσουμε γιὰ τὸ ἀνδρικὸ μοναστήρι τοῦ Belleville καὶ τὶς συνθήκες, ὑπὸ τὶς ὁποῖες μετεκόμισαν οἱ Πατέρες στὴ Ν. Ὑόρκη; Σᾶς κακοφαίνεται καὶ παραπονεῖσθε, διότι λεωφορεῖα γεμάτα πιστοὺς ἀπὸ τὸν Καναδᾶ ἐπισκέπτονται τὰ μοναστήρια τῆς Ἀμερικῆς, καὶ φθάσατε στὸ σημεῖο νὰ συστήσετε ἀπὸ ἄμβωνος νὰ παύσουν οἱ πιστοὶ νὰ ἐπισκέπτωνται καὶ νὰ ὑποστηρίζουν αὐτὰ τὰ μοναστήρια! Καὶ ὅμως, ἐὰν ἐσεῖς δὲν εἴχατε θέσει ἀπαράδεκτους ὅρους καὶ δὲν εἴχατε δημιουργήσει ἀσφυκτικὴ πίεση στοὺς μοναχούς, τὰ μοναστήρια αὐτὰ θὰ ἦταν σήμερα στὸν Καναδᾶ καὶ δὲν θὰ ταξίδευαν ἑκατοντάδες ἄνθρωποι ἐπὶ τόσες ὧρες, γιὰ νὰ τὰ ἐπισκεφθοῦν στὴν Ἀμερική. Ἐὰν ἔφταιγαν οἱ μοναχοί, θὰ εἶχαν προβλήματα καὶ μὲ τὴν νέα τους ἐκκλησιαστικὴ ἀρχή. Στὴν Ἀμερική, ὅμως, τὸ ἔργο τῶν ἀνδρικῶν μοναστηριῶν ἐπιτελεῖται ἀπρόσκοπτα καὶ ἀνθεῖ καὶ καρποφορεῖ.
Ὡς ἐπίλογο θὰ θέλαμε νὰ σημειώσουμε, ὅτι τὰ δύο πρόσφατα δημοσιεύματά μας, ποὺ ἐνόχλησαν τὸν Μητροπολίτη Τορόντο, ἐκτὸς ἀπὸ τὴν δημοσίευσή τους σὲ ὁμογενειακὰ ΜΜΕ, ἔγιναν πρωτοσέλιδα στὴν μεγαλύτερη ἐκκλησιαστικὴ ἐφημερίδα τῆς Ἑλλάδος «Ὀρθόδοξος Τύπος» (11 & 25-1-2013), ἀναρτήθηκαν σὲ ἀξιόλογα θρησκευτικὰ ἱστολόγια τοῦ διαδικτύου καὶ σχολιάστηκαν εὐμενῶς ἀπὸ πολλὰ ἐκκλησιαστικὰ πρόσωπα στὴν Ἑλλάδα καὶ τὸ Ἐξωτερικό, μεταξὺ τῶν ὁποίων συμπεριλαμβάνονται ἐπίσκοποι, κληρικοί, μοναχοί, θεολόγοι καὶ πανεπιστημιακοὶ καθηγητές. Καὶ ἐρωτοῦμε: Θὰ εἶχαν τὰ δημοσιεύματα αὐτὰ φιλοξενηθῆ στὸν «Ὀρθόδοξο Τύπο» καὶ σὲ ἔγκυρα καὶ σοβαρὰ θρησκευτικὰ ἱστολόγια καὶ θὰ εἶχαν ἀποσπάσει εὐμενῆ καὶ ἐπαινετικὰ σχόλια γιὰ τὸ ἐπιβεβλημένο ἀγωνιστικό, ἐλεγκτικὸ καὶ διαφωτιστικὸ περιεχόμενό τους, ἐὰν τὰ γραφόμενα σ' αὐτὰ ἦσαν «ντροπὴ γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία» καὶ «βλασφημία ἐναντίον τοῦ Θεοῦ», ὅπως τὰ χαρακτηρίζει ὁ ἅγιος Τορόντο; Πραγματικὴ «ντροπὴ γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία» καὶ «βλασφημία ἐναντίον τοῦ Θεοῦ», Σεβασμιώτατε, εἶναι οἱ ἐπαίσχυντες καὶ βδελυρὲς συμπροσευχές σας μὲ ἀνίερες «ἱέρειες» καὶ «ἐπισκοπῖνες» τοῦ παναιρετικοῦ προτεσταντισμοῦ, ὑπερμάχους τῶν «δικαιωμάτων» τῶν ὁμοφυλοφίλων, οἱ ὁποῖες στοὺς ναούς τους, δίπλα ἀπὸ τὸ ἱερὸ σύμβολο τοῦ τιμίου καὶ ζωοποιοῦ Σταυροῦ, ἔχουν προσθέσει καὶ τὸ οὐράνιο τόξο, τὸ ὁποῖο ἀπὸ θεïκὸ σημεῖο τῆς διαθήκης-ὑποσχέσεως τοῦ Θεοῦ μὲ τοὺς ἀνθρώπους, ὅτι δὲν θὰ καταστραφῆ ποτὲ πλέον ἡ γῆ μὲ κατακλυσμό, τὸ κατέστησαν οἱ ὁμοφυλόφιλοι παγκόσμιο σύμβολο τοῦ Σοδομισμοῦ τους, προκαλώντας ἔτσι τὸν Θεὸ πολὺ περισσότερο ἀπ' ὅ,τι τὸν προκάλεσαν μὲ τὶς ἁμαρτίες τους οἱ ἄνθρωποι τῆς ἐποχῆς τοῦ Νῶε, ἀλλὰ καὶ οἱ Σοδομῖτες. Καὶ ἐπειδὴ κάνουμε λόγο γι' αὐτούς, θεωροῦμε καθῆκον μας νὰ σᾶς ὑπενθυμίσουμε τὸν φοβερὸ λόγο τοῦ Χριστοῦ, ὅτι ὅσοι ἄνθρωποι δὲν δεχθοῦν τοὺς ἀπεσταλμένους Του καὶ τοὺς διώξουν, αὐτοὶ θὰ τιμωρηθοῦν αὐστηρότερα ἀπὸ τοὺς κατοίκους τῶν Σοδόμων καὶ τῶν Γομόρρων κατὰ τὴν ἡμέρα τῆς Κρίσεως (Ματθ. 10, 15)! Ἀλλοίμονο στοὺς ἀρχιερεῖς, ποὺ διώκουν τιμίους καὶ ἀνιδιοτελεῖς ἐργάτες τοῦ Εὐαγγελίου καὶ σεβασμίους Γέροντες, ἀξίους καὶ γνησίους φορεῖς τοῦ Ἁγιορειτικοῦ Μοναχισμοῦ καὶ τῆς Ὀρθοδόξου Ἁγιοπνευματικῆς καὶ Ἡσυχαστικῆς μας παραδόσεως. Γενοῦ ἵλεως, Κύριε, καὶ μὴ στήσῃς αὐτοῖς τὴν ἁμαρτίαν ταύτην.

Ἑλληνορθόδοξος Ἱεραποστολικὴ Ἀδελφότης «Μ. Ἀθανάσιος», Τορόντο
Ἑλληνοκαναδικὴ Ὀρθόδοξος Ἱεραποστολικὴ Ἀδελφότης «Ἀπ. Παῦλος», Τορόντο
Ἑλληνοκαναδικὴ Χριστιανικὴ Ἱεραποστολικὴ Ἀδελφότης «Ὀρθόδοξος Φωνή», Μοντρεάλ

Ορθοδοξη ΠΙΣΤΗ ΟΤΑΝ ΔΕΝ ΑΚΟΥΝ ΤΗΝ ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΜΕΝΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΙΡΕΣΗ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ, ΤΙ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΝ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΠΟΙΜΕΝΕΣ ΤΟΥΣ!! ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΝ ΤΟΥΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥΣ ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΕΣ ΓΙΑ ΦΑΝΑΤΙΚΟΥΣ ! ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΟΥΝΤΑΙ ΟΤΙ ΔΕΝ ΞΕΡΟΥΝ ΠΙΑ <<ΠΑΡΑΤΑΞΗ>>ΤΩΝ ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΩΝ ΕΙΝΑΙ ΣΩΣΤΗ,ΕΝΩ ΘΕΟΛΟΓΟΥΝ ΚΑΙ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ ΤΟΥΣ ΚΑΝΟΝΕΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ!!ΑΔΕΛΦΟΙ , ΜΗΝ ΥΠΟΚΡΙΝΕΣΤΕ , ΜΙΑ ΜΟΝΑΧΑ ΕΙΝΑΙ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΞΕΡΕΤΑΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ ΠΟΥ ΕΛΚΕΙ ΤΙΣ ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΕΣ ΤΗΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΕΙΜΝΗΣΤΟ ΕΠΙΣΚΟΠΟ ΜΑΤΘΑΙΟ , Ο ΟΠΟΙΟΣ ΚΡΑΤΗΣΕ ΣΘΕΝΑΡΑ ΤΗΝ ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ ΕΩΣ ΤΕΛΟΥΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟΥ , ΣΕ ΑΝΤΙΘΕΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΑΛΛΟ ΕΠΙΣΚΟΠΟ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΤΟΥ ,ΤΟΝ ΠΡΩΗΝ ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟ Ο ΟΠΟΙΟΣ ΠΑΛΙΝΔΡΟΜΟΥΣΕ ΚΑΙ ΜΙΑ ΚΑΤΕΔΕΙΚΑΖΕ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΚΑΙ ΜΙΑ ΤΗΣ ΕΔΕΙΝΕ ΑΦΕΣΗ ΑΜΑΡΤΙΩΝ! ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΠΕΘΑΝΕ ΚΑΙ ΑΦΗΣΕ ΤΟΥΣ ΟΠΑΔΟΥΣ ΤΟΥ ΧΩΡΙΣ ΑΡΧΙΕΡΕΙΣ, Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ Ο ΘΕΟΣ ΔΕΝ ΕΜΠΑΙΖΕΤΑΙ , ΜΙΑ ΚΟΥΚΙΑ ΚΑΙ ΜΙΑ ΡΕΒΥΘΙΑ , Ο ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΑΡΧΙΕΡΕΩΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΣΤΑΘΕΡΟΣ, ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΑΙ ΤΕΚΜΗΡΙΟΜΕΝΟΣ! ΜΟΝΟ Ο ΑΕΙΜΝΗΣΤΟΣ ΜΑΤΘΑΙΟΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΣΕ ΕΤΣΙ ΚΑΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟΥ ΜΗ ΥΠΑΡΧΟΝΤΟΣ ΑΛΛΟΥ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΑΡΧΙΕΡΕΩΣ , ΠΡΟΕΒΕΙ ΣΕ ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΕΣ ΑΡΧΙΕΡΕΩΝ.ΒΕΒΑΙΑ ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΕΓΙΝΑΝ ΚΑΙ ΣΤΟΥ ΜΑΤΘΑΙΙΚΟΥΣ ΔΥΟ ΣΧΙΖΜΑΤΑ , ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΑΦΟΡΟΥΣΑΝ ΛΟΓΟΥΣ ΠΙΣΤΕΩΣ , ΤΟ ΕΝΑ ΗΤΑΝ ΤΟ ΣΧΙΖΜΑ ΤΩΝ ΝΕΟΕΙΚΟΝΟΜΑΧΩΝ ΚΑΙ ΤΟ ΑΛΛΟ ΤΟ ΣΧΙΖΜΑ ΤΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΟΜΑΧΩΝ-ΧΡΙΣΤΟΜΑΧΩΝ ,ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΤΗΚΑΝ ΚΑΙ ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΤΗΚΑΝ. ΣΗΜΕΡΑ ΔΥΣΤΗΧΩΣ ΗΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ Η ΑΜΩΜΗΤΟΣ Η ΜΗ ΕΧΟΝΤΑ ΣΠΙΛΟΝ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΥΠΟ ΤΗΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΚΑΘΟΔΙΓΗΣΗ ΕΝΟΣ ΜΟΝΟ ΑΡΧΙΕΡΑΙΩΣ ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ κ.κ.ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΥ. ΑΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΟΙ ΛΕΓΟΜΕΝΟΙ ΑΝΤΙΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΕΣ ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ ΣΤΟΝ ΘΕΟ ΚΑΙ ΔΕΝ ΚΟΡΟΪΔΕΥΟΥΝ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟ ΠΟΙΜΝΙΟ ΤΟΥΣ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΕΡΕΥΝΗΣΟΥΝ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΟΥΝ ΤΑ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΑ ΠΟΥ ΕΧΟΥΜΕ ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΚΑΙ ΑΣ ΔΙΑΦΩΝΗΣΟΥΝ ! ΜΕ ΤΟΝ ΕΝ ΧΡΙΣΤΟ ΔΙΑΛΟΓΟ ΘΑ ΠΕΡΑΣΟΥΝ ΑΠΟ ΤΟ ΚΟΣΚΙΝΟ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ ΤΙΣ ΘΕΣΕΙΣ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΟΤΕ ΘΑ ΛΑΜΨΕΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ , ΚΑΘΕ ΑΛΛΗ ΕΝΕΡΓΙΑ ΘΑ ΟΔΗΓΗΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΚΥΛΑ ΣΤΗΝ ΧΑΡΗΒΔΗ!!

Δευτέρα 19 Αυγούστου 2013

Ἁγιορείτης Γέροντας: «Μνημονεύετε τοὺς bloggers, αὐτοὺς ποὺ σώζουν τὰ αὐτονόητα, ποὺ νοιάζονται γιὰ ΧΡΙΣΤΟ καὶ ΕΛΛΑΔΑ»

Ἁγιορείτης Γέροντας: «Μνημονεύετε τοὺς bloggers, αὐτοὺς ποὺ σώζουν τὰ αὐτονόητα, ποὺ νοιάζονται γιὰ ΧΡΙΣΤΟ καὶ ΕΛΛΑΔΑ»

Γράφει ὁ Δρ. Κωνσταντῖνος Βαρδάκας
Δύο μέρες μετὰ τῆς ΠΑΝΑΓΙΑΣ παιδικός μου φίλος μὲ εἰδοποιεῖ  μισο-πέλαγα τοῦ Βορείου Αἰγαίου: «Κώστα σὲ μία ὥρα θὰ βρίσκομαι στὸ λιμάνι τῆς πόλης σου ποὺ ὅπως ἔμαθα πρόσφατα τὸ μετονομάσατε σὲ λιμένα ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΠΑΥΛΟΥ γιὰ νὰ τιμήσετε αὐτὸν τὸ Ἅγιο Προστάτη σας».
Ὅταν τὸν ἄκουσα χάρηκα γιατί εἶχα νὰ δῶ τὸν φίλο μου πολὺ καιρὸ καὶ ἤθελα νὰ μάθω νέα γιὰ τὴν νέα του ἐπαγγελματικὴ ζωὴ  καθότι ἔκανε μία τολμηρὴ ἀλλὰ σωτήρια ὑπέρβαση στὴν ζωή του.
Εἶχε τελειώσει προγραμματιστὴς καὶ ἔκανε μάλιστα καὶ μεταπτυχιακό. Πρὶν δύο ὅμως χρόνια ἡ ἀνεργία καὶ οἱ ἄμεσες οἰκογενειακὲς ὑποχρεώσεις τὸν ὁδήγησαν στὴν στρωμένη δουλεία τοῦ πατέρα του. Ἄλλωστε ἀπὸ μικρὸ παιδὶ δίπλα του γνώριζε καλὰ αὐτὴν τὴν τίμια δουλειά. Τώρα κουμαντάριζε ἕνα καλὸ θαλασσινὸ σκαρὶ καὶ περιδιάβαινε μὲ κέντρο τὴν Χαλκιδικὴ τοὺς πλούσιους ψαρότοπους στὸ Βόρειο Αἰγαῖο. Πρὶν λίγο καιρό μου ἐκμυστηρεύθηκε ὅτι ξέχασε τὴν ἀνεργία καὶ μάλιστα τὸ πλήρωμά του ἀντικαταστάθηκε μὲ "ἄνεργους" Ἕλληνες ἐπιστήμονες!!
Μόλις ἔδενε τὸ ψαροκάϊκο ἐγὼ κατέβαινα μὲ τὸ ποδήλατό μου στὸ λιμάνι γιὰ νὰ τὸν συναντήσω. Ὅλο τὸ πλήρωμα ἦταν ἀναμαλλιασμένο ἀλλὰ καὶ στὶς ἐπιφάνειες τοῦ πλοίου ὑπῆρχε μία ἐπίστρωση ἀπὸ γκρίζα τέφρα.
"Τί ἔγινε ρὲ παιδιὰ καὶ εἶσθε ἔτσι; Ἀπὸ ποῦ ἔρχεσθε;"
Στὴν κουπαστὴ ἀμέσως ἐμφανίσθηκε ὁ φίλος μου ὁ προγραμματιστής.
"Μὴν τρομάζεις ἀδελφὲ ποὺ μᾶς βλέπεις ἔτσι σὲ αὐτὸ τὸ χάλι, σὰν μπαρουτοκαπνισμένους, δὲν ἐρχόμασθε ἀπὸ πόλεμο!!"
"Βρεθήκαμε σὲ μία καλάδα ἀνάμεσα στὴν Θάσο καὶ στὸ Ἅγιον Ὅρος τὴν ἑπομένη τῆς ΠΑΝΑΓΙΑΣ μετὰ τὸ μεσημέρι, ὅταν ξέσπασε ἕνας δυνατὸς νοτιᾶς ποὺ ἐρχόταν ἀπὸ νοτιοανατολικὰ ἀλλὰ συνέχεια ἄλλαζε προανατολισμό. Εἴχαμε πάρει ἀπὸ πρὶν...
πρόγνωση καιροῦ ἀλλὰ δὲν προλαβαίναμε νὰ μαζέψουμε τὰ δίκτυα, ἔτσι καθυστερήσαμε. Ξαφνικὰ μακρυὰ καὶ ἀπέναντι, βορειοδυτικά τς Θάσου εἴδαμε νὰ ἀνεβαίνει μία στήλη καπνοῦ. Καταλάβαμε ὅτι ἦταν φωτιά, ἡ ὁποία μάλιστα ἐξαπλωνόταν γρήγορα λόγω τῶν θυελλωδῶν ἀνέμων ποὺ ἐπικρατοῦσαν ἐκείνη τὴν ὥρα. Δὲν τὸ περιμέναμε ὅτι ἕνα τεράστιο σύννεφο κάπνας καὶ ζεστῆς σκόνης ἀπὸ ἀποκαΐδια στροβιλιζόμενο θὰ ἔπεφτε μὲ πρωτόγνωρη ὁρμὴ ἐπάνω μας. Τὰ ἀφήσαμε ὅλα καὶ ἄρον-ἄρον τραβήξαμε πρὸς τὴν Ἀθωνικὴ Χερσόνησο.  Ξαποστάσαμε σὲ ἕνα φυσικὸ ὑπήνεμο ἀρσανὰ καὶ ἔτσι μᾶς βρῆκε τὸ βράδυ γιατί οἱ ἀγέρηδες κρατοῦσαν στὴν ἴδια ἔνταση, ἀλλὰ τώρα ὅσο νύκτωνε βλέπαμε καὶ ὑψηλὲς φλόγες νὰ κατακαῖνε ἕνα μεγάλο κομμάτι ἀπὸ τὸ πανέμορφο νησὶ τῆς Θάσου".
Μὲ συγχωρεῖς φίλε μου ποὺ σὲ πῆρα μονότερμα ἀλλὰ ἄκου καὶ τὴν συνέχεια γιατί εἶναι συγκλονιστική.

"Εἶχε νυχτώσει καὶ τὰ ροῦχα μας ἦταν μέσα στὴν κάπνα, εἴχαμε ρίξει λίγο νερὸ στὰ μάτια, ἀλλὰ ἀπὸ σεβασμὸ πρὸς τὴν Ἱερότητα τοῦ χώρου δὲν θελήσαμε νὰ πέσουμε στὴν θάλασσα καὶ νὰ κάνουμε μπάνιο. Ἔτσι εἴχαμε  πέσει στὶς κουκέτες μας ἐκτὸς ἀπὸ ἐμένα ποὺ μὲ πόνο κοιτοῦσα τὶς φλόγες ποὺ κατέτρωγαν αὐτὸ τὸ ὄμορφο νησὶ ποὺ πέρασα τὰ παιδικά μου καλοκαίρια στὸ σπίτι τῆς γιαγιᾶς μου.
Ὁ ἀέρας δυνάμωνε μαζὶ καὶ οἱ φλόγες ὅμως μέσα στὸ ἀπόλυτο σκοτάδι τῆς στεριᾶς εἶδα ἕνα πολὺ δυνατὸ φῶς νὰ κινεῖται πρὸς τὴν δική μας πλευρά. Πίστεψα πὼς ἦταν κάποιος Ἁγιορείτης Πατέρας μὲ ἰσχυρὸ προβολέα!! Καὶ ἐρχόταν νὰ μᾶς ρωτήσει πὼς βρεθήκαμε ἐδῶ.
Μὲ μίας σαλτάρισα ἀπὸ τὸ πλοῖο γιὰ νὰ μὴν βάλω τὸν Γέροντα στὴν ταλαιπωρία νὰ πλησιάσει στοὺς βράχους ποὺ δέσαμε. Ὅσο τὸν πλησίαζα τὸ φῶς λιγόστευε καὶ μόλις ἀντίκρισα τὴν φιγούρα του σὰν νὰ ἔσβησε "ὁ προβολέας". Ἀπέναντί μου εἶχα ἕνα σεβάσμιο παππούλη μεγάλης καὶ ἀπροσδιόριστης ἡλικίας. Ἄλλωστε εἶχε ἀρκετὸ σκοτάδι καὶ δὲν μποροῦσα νὰ καταλάβω πολλὰ πράγματα.
-Εὐλογεῖται Γέροντα, τοῦ εἶπα πρῶτος καὶ ἐκεῖνος μου ἀπάντησε:
-ΑΣ ΕΙΝΑΙ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΜΑΣ καὶ τῆς ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΜΗΤΡΟΣ ΤΟΥ ποὺ ἀπὸ σήμερα ἐδῶ στὸ ΠΕΡΙΒΟΛΗ ΤΗΣ μπήκαμε στὴν Πορεία πρὸς τὴν ἑορτὴ τῆς ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ ΤΗΣ. Σημειωτέον ὅτι ἡ ἑορτὴ τῆς ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ τῆς ΘΕΟΤΟΚΟΥ στὸ Ἅγιον Ὅρος ἑορτάζεται μὲ τὸ παλαιόν.
Ἀπὸ ἀπορία ρώτησα ἀμέσως τὸ γέροντα τί δυνατὸ φακὸ ἔχει; Καὶ ἐκεῖνος μου ἀπάντησε ἀφήνοντας μὲ ἄναυδο, δείχνοντας μάλιστα καὶ τὰ ἄδεια χέρια του, ὅτι δὲν εἶχε κανένα φακό!!! 
-Γέροντα ἔπρεπε κανονικὰ νὰ κουβαλᾶς ἐπαγγελματικὸ προβολέα γιατί ἐγὼ ἔβλεπα ἀπὸ τὴν μεριά σου ἕνα μεγάλο φώς. Ὁ Γέροντας σιώπησε καὶ ἄλλαξε τὴν κουβέντα ρωτώντας μὲ πὼς βρεθήκαμε ἐδῶ καὶ ἂν χρειαζόμασθαν κάτι; Ἀφοῦ τοῦ ἐξήγησα τὴν περιπέτεια μας ἔγνεψε τὸ κεφάλι του καὶ μοῦ ἔδειξε τὶς φλόγες ἀπέναντι στὴν Θάσο, λέγοντας μου:
-Άραγε, τί ἑτοιμάζουν γιὰ ἐμᾶς; Καὶ ποιοὶ τὸ ἑτοιμάζουν;

Δὲν χρειάζεται νὰ εἶσαι πολὺ ἔξυπνος γιὰ νὰ καταλάβεις ὅτι ἡ φωτιὰ μπῆκε ἀπέναντι ἀπὸ τὸ νέο πεδίο γεωτρήσεων πετρελαίου ἀνάμεσα στὸ Ἅγιον Ὅρος καὶ τὴν Θάσο. Ὁπότε μπορεῖς καταλάβεις τί ἔρχεται;
Ἄδραξα τὴν εὐκαιρία καὶ ἄρχισα νὰ τὸν ρωτάω μὲ αὐτὰ τὰ παράξενα ποὺ βιώνουμε τὸν τελευταῖο καιρό.
-Ποιὸ τελευταῖο καιρὸ παιδί μου; Αὐτὰ γινόταν πάντα ἀπὸ παλιά, τώρα ὅμως ὁ ΑΓΙΟΣ ΘΕΟΣ ἐπιτρέπει νὰ ἀνοίξουμε τὰ μάτια μας γιὰ νὰ δοῦμε κατάφατσα τὸν προαιώνιο ἐχθρὸ μαζὶ μὲ τὰ ὄργανα του μέσα στὴν ἴδια τὴν πατρίδα μας ποὺ τὴν πολεμάει λυσσαλέα γιατί τοῦ χαλνάει τὰ σχέδια του πάνω στὴν γῆ. Νὰ ἤξερες σὲ τί κατάντια φτάσαμε ἐδῶ μέσα στὴν Ὀρθόδοξη Ἑλλάδα; Ἀπερίγραπτο τὸ χάλι μας!! ΝΑ ΜΗΝ ΜΙΛΑΕΙ ΚΑΝΕΝΑΣ!!
Θὰ σὲ ρωτήσω κάτι καὶ νὰ μοῦ ἀπαντήσεις εἰλικρινά. Οἱ γενιὲς ποὺ πέρασαν μνημόνευαν μὲ τιμὴ καὶ καμάρι τοὺς Ἀγωνιστὲς τοῦ 21, τοῦ 40, ἀλλὰ καὶ ἐκείνους τοὺς Ἕλληνες ποὺ ἔπεσαν ὑπὲρ Πίστεως καὶ Πατρίδος. Ἐμᾶς παλληκάρι μου ποὺ ξευτιλισθήκαμε ἔτσι, πὼς θὰ μᾶς μνημονεύουν οἱ ἑπόμενες γενιές; Ὅταν τὶς ἔχουμε οἱ ἴδιοι προδώσει στὸν ἐχθρό...
Ἕνας κόμπος ἀνέβηκε στὸ λαιμό μου, δὲν ἤξερα τί νὰ ἀπαντήσω γιατί τὴν στιγμὴ ποὺ μιλοῦσε ὁ Γέροντας δὲν ἔφεγγε ὁ προηγούμενος προβολέας του, ἀλλὰ τὰ μάτια του φωσφόριζαν σὲ σημεῖο ποὺ μὲ τύφλωναν!!! 
Κατάλαβε  ὅτι δὲν μποροῦσα νὰ μιλήσω καὶ συνέχισε:
-Νὰ ξέρεις ὅμως κάτι, ὅλο αὐτὸ τὸν καιρὸ τῆς σιωπῆς τῶν ταγῶν- κεφαλῶν μας ὁ ΑΓΙΟΣ ΤΡΙΑΔΙΚΟΣ ΘΕΟΣ δὲν μᾶς ἄφησε μόνους. Μᾶς ἔφερε μάλιστα καὶ κάποιους ἀπὸ τὸ πουθενὰ γιὰ νὰ ἀποκαλύπτουν τὰ βρώμικα σχέδια τῶν ἐχθρῶν τς Πίστης καὶ τῆς Πατρίδας μας. 

Σήκωσε τὸ χέρι του καὶ μοῦ ἔδειξε ἐκεῖ ψηλὰ πρὸς τὸν Ἄθωνα, λέγοντας μου:
-Ἐγὼ ἐκεῖ ψηλὰ στὴν σπηλιά μου, λέγω στοὺς φίλους μου νὰ μνημονεύουν τοὺς bloggers, αὐτοὺς ποὺ "σώζουν" τὰ αὐτονόητα δηλ. αὐτοὺς ποὺ νοιάζονται γιὰ ΧΡΙΣΤΟ καὶ ΕΛΛΑΔΑ.

 κόμπος μὲ αὐτὰ ποὺ ἄκουγα μεγάλωνε στὸ λαιμό μου, τί νὰ τὸν ρωτήσω; Ἂν μπορεῖ νὰ ἔχετε διαδίκτυο ἐκεῖ μέσα στὴν σπηλιά σας;
Μόνος του κατάλαβε τὶς ἀπορίες μου καὶ μοῦ εἶπε αὐθόρμητα:
-Κάποια πράγματα μὴν τὰ ψάχνεις μὲ τὸ μυαλό!!
Από οἰκονομία ἀγάπης ὅμως θὰ σοὺ πῶ ὅτι τὸ φῶς τοῦ προβολέα ποὺ εἶδες εἶναι τὸ ΦΩΣ τῆς ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΕΩΣ τοῦ ΚΥΡΙΟΥ μας ποὺ μᾶς συνοδεύει ὅταν κατεβαίνουμε ἀπὸ τὸν ΑΘΩΝΑ. Αὐτὸ τὸ ΦΩΣ σὲ λίγο θὰ λάμψει στὴν προδομένη πατρίδα μας καὶ θὰ τὴν ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗ γιὰ τὸ ὄφελος ὅλης τς οἰκουμένης!!!

Μὲ τοὺς τελευταίους αὐτοὺς λόγους ὁ Γέροντας ἐξαφανίσθηκε ἀπὸ μπροστά μου μέσα στὸ πυκνὸ σκοτάδι. Ἔτριψα τὰ μάτια μου, μήπως κοιμόμουν, ἀλλὰ κατάλαβα ὅτι ἤμουν ξύπνιος καὶ μάλιστα ἔξω ἀπὸ τὸ καΐκι.  Γύρισα πίσω γιὰ νὰ δῶ ἂν κάποιος ἄλλος ἀπὸ τὸ πλήρωμα εἶδε αὐτὰ ποὺ ἔζησα πρὸ ὀλίγου. Ὅλοι ἦταν κουρασμένοι καὶ ξεκουραζόταν.
Τώρα ὁ κόμπος δὲν πιασε τὸν παιδικὸ φίλο μου ἀλλὰ ἐμένα. Τὸν κάλεσα στὸ σπίτι μου γιὰ νὰ τὸν φιλέψω καὶ νὰ μοῦ τὰ πεῖ ἀπὸ τὴν ἀρχὴ γιὰ νὰ μπορέσω νὰ τὰ καταλάβω καλύτερα...
ΜΕΤΑ ΤΙΜΗΣ
ΔΡ. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΒΑΡΔΑΚΑΣ

Σάββατο 27 Απριλίου 2013

ψυχές Χαλαρά;;; Θλίψη…Ταξίδι…_ΝΥΧΤΕΡΙΝΗ

ψυχές

Standard

Μέσα στο χωρο-χρόνο του, 
κάποτε, 
ο καθένας από εμάς έρχεται αντιμέτωπος με την εσωτερικότητά του, 
την ψυχή του, 
τα θέλω του, 
το είναι του.
Εκεί, άλλοτε οι αποφάσεις είναι εύκολες… 
Τις περισσότερες φορές όμως, οι αποφάσεις που καλούμαστε να πάρουμε είναι σκληρές και επώδυνες
σχεδόν αδύνατες… 
Και εκεί αρχίζει η πάλη, ο ποιο δύσκολος πόλεμος από όλους τους πολέμους. 
Πως να παλέψει κανείς με τον ευαυτό του…
την ψυχή του 
και να πει
“βγήκα νικητής;”..
Μέσα από έναν ωκεανό σκέψεων, συναισθημάτων, παράνοιας και λογικής σηκώνονται τεράστια κύματα, που τείνουν να σε βουλιάξουν, να φτάσεις στον πάτο…
Στα τάρταρα… 
Και, φτάνοντας εκεί, στην απόλυτη μοναξιά, η θλίψη και η απογοήτευση είναι ικανές να σε κατασπαράξουν, 
να γίνεις θύμα τους, 
ακόμη ένα…
Πιθανότητες να βγεις από εκεί;
Πολλές… 

Αρκεί να το θέλεις, να το επιθυμείς, 
να πατήσεις σταθερά στα πόδια σου και να τολμήσεις να παλέψεις με τον εαυτό σου, 
για τον εαυτό σου!
Η όποια “αναγκαία συνθήκη” δεν είναι ικανή να σε κρατήσει.
Η ψυχή κομματιάζεταισχίζεται αλλά επιβιώνει
Δεν βγαίνει νικήτρια, πως θα μπορούσε άλλωστε!… 
Απλά δυνατή και,
έτοιμη για την επόμενη μάχη!!!

Χαλαρά;;;

Standard
Στη ζωή μου, υπήρξα πολλές φορές απόλυτη, με παρωπίδες, καταβάλλοντας προσπάθεια να επιβάλω τη γνώμη μου σε άλλους… 
Όχι πια… 
Τι μεσολάβησε; 
Δεν ξέρω, ίσως το ότι μεγάλωσα και άφησα τα παιδικά πείσματα…
Ίσως φταίει το ότι έγινα μαμά και μπήκα έτσι στα “παπούτσια” της μαμάς μου…
Ότι και να συνέβη σίγουρα ωρίμασα, έμαθα να εκτιμώ μια καλή παρέα, ένα καλό φαγητό, μια όμορφη μελωδία,
ακούω πλέον περισσότερο και μιλάω λιγότερο (ή τουλάχιστον το δουλεύω ώστε να συμβαίνει)…
Επιτέλους κάποια στιγμή υπήρξα και τυχερή και “μορφώνομαι”… (Πανεπιστήμιο!!! τί καλά!!!) αλλά… αλήθεια πόση μόρφωση μπορεί να έχει κάποιος απόφοιτος πανεπιστημίου όταν είναι άξεστος, αγενής και κοινωνικά αμόρφωτος;;;;
Έχω κάνει παρέα με απίστευτους τύπους, από αναλφάβητους μέχρι πανεπιστημιακούς… Τα οφέλη μου από τους αναλφάβητος είναι αναρίθμητα σε σχέση με κάποιους που νομίζουν πως κατέχοντας ένα χαρτί γίνονται ”κάτι”…
Στο σχετικά πρόσφατο γνώρισα κάποιον “φίλο” ο οποίος είναι “σπουδαγμένος”!
Τι ψέμα…
Συμφεροντολόγος όσο δεν παίρνει, καλόβολος όσο λίγοι… όσο πας με τα νερά του… 
Στην πρώτη αντίθεση – αντιπαράθεση όμως μετατρέπεται στη Σκύλα και τη Χάρυβδη μαζί, βγάζει τους κυνόδοντες και γρυλίζει… προσβάλλοντας,
πρώτα εσένα (και ας τον στήριξες όταν το ζήτησε)
μετά τους φίλους σου (που εκείνος ζήτησε να γίνουν και δικοί του)
και τέλος, μια ολόκληρη περιφέρεια… με την τήν άποψη ότι εμείς οι Θεσσαλονικείς, καθόμαστε,
χαλαράααααααα
στους καναπέδες μας…
Οπότε, κατά την άποψή του, καλό θα είναι να αράξουμε για να κάνουν αυτοί (ποιοι;;;) που ξέρουν καλύτερα (αλήθεια;;;) τη δουλειά τους……
Όταν ένας καρεκλοκένταυρος δημόσιος υπάλληλος (αν τον έβλεπες θα καταλάβαινες τι εννοώ) σου έλεγε μες τα μούτρα ότι εσύ είσαι άχρηστος και δε δουλεύεις (χα! και τα δωδεκάωρα και λίγα λέω, απλήρωτος τι κάνεις;;;;;;;;) σου λέει πως δεν ασχολείσαι και δεν ξέρεις! τι απαντάς;;;
Μήπως ότι δεν έχεις χρόνο;;; Δουλειά, σπίτι, σύζυγος, παιδιά, διάβασμα για να καλύψεις και την δική σου ανάγκη… ναι δεν έχω χρόνο να τρέξω… γι’ αυτό επιλέγω τον αντιπρόσωπό μου!
Και αυτός τί κάνει;;; Σου λέει μες τα μούτρα ότι είσαι ανύπαρκτος;;; 
Ε όχι! Δεν το δέχομαι!… 
 
 
(Αφιερωμένο στη φίλη Δήμητρα Τάμπαση που με προέτρεψε να γράψω σε κάποια δύσκολη στιγμή! Ευχαριστώ!)
Aside
Άνοιξα βιαστικά το πρωί τον υπολογιστή.
Η είδηση πρόβαλε μπροστά μου μέσα σε άλλες ενημερώσεις, οπότε δεν την πρόσεξα καλά…
Αργότερα όταν άνοιξα ξανά τον υπολογιστή, συνειδητοποίησα τι διάβασα!
Αβάσταχτος πόνος και ένας λυγμός με κυριεύει…
Ένας ηλικιωμένος αυτοκτόνησε μπροστά στα μάτια περαστικών στο κεντρικότερο σημείο της Ελλάδας…. Στο Σύνταγμα!
Διάβασα κάπου πως άφησε σημείωμα, ήταν συνταξιούχος και δεν άντεχε πλέον την επερχόμενη ανέχεια και την αναζήτηση τροφής από τα σκουπίδια….
Και τα ΜΜΕ κάνουν πάρτυ!
Λίγος σεβασμός! και σιωπή!….. Αυτό….

Θλίψη…

Ταξίδι…

Standard
- Εεε!
- …
-Ψιτ! Εσύ!
-Ναι;
-Θα μιλήσεις;
-Μμμμμ
- Όχι;;;
-Ίσως…
- Που πας;
- Εκεί!!! (δείχνοντας ψηλά)
- Που; Στον Ουρανό!…
- Πάω να πιάσω εκείνο το γαλάζιο σύννεφο!
- …
- Θα είναι όμορφα εκεί!…
- Χώρο θα έχει;
- Ίσως; Γιατί;
- Να ανέβω μαζί….
- Έλα!
- Θες;
- Γιατί όχι!
- Έρχομαι!!! Αλλά πριν…..
- Τι;
- Πάω να φέρω τις χρυσοκόκκινες κορδέλες μου!!!
- …
- Να το στολίσω!!!
- Αν το θες!
- Για να ξεχωρίζει…. Να είναι το δικό μας…..
- Ωραία!!!
- Έτοιμη! Λοιπόν! Πάμε;;;;
- Ναι, πάμε……
 Image
Χρυσοκόκκινες κορδέλες και συνεπιβάτης…

_ΝΥΧΤΕΡΙΝΗ

Standard
Νυχτερινή 
(Συνταξιδεύει στο e-book Δήγμα Γραφής: Μια ντουζίνα και τρία διηγήματα)
- ΕΝΑ ΦΟΙΤΗΤΙΚΟ ΜΕ ΤΗΝ 604 ΓΙΑ ΑΘΗΝΑ, παρακαλώ.
- Το τρένο κάπως θα αργήσει. Περιμένει ακόμα να δέσει η ανταπόκριση στη Δράμα.
- Ευχαριστώ, δε βιάζομαι.
Στο μπράτσο σκούρο λεπτό σακάκι, γαλάζιο πουκάμισο με γυρισμένα τα μανίκια και δυο κουμπιά ανοιχτό, τζην παντελόνι με χοντρή μαύρη ζώνη. Δροσερό κι ανήλιαγο εκείνο το κυριακάτικο απόγευμα.
Από τον Βασίλη Πουλημενάκο και το νέο "δήγμα γραφής"!

Η μοναξιά της

Η μοναξιά της

Standard

Έτρεχε στον επαρχιακό δρόμο ακούγοντας μουσική στο τοπικό ραδιόφωνο. Το τραγούδι γνωστό, παλιό… Την ξάφνιασε…
Μοναξιά μου όλα, Μοναξιά μου τίποτα, Μη μ’ αφήνεις τώρα Που είν’ όλα πιο δύσκολα…..
Έκλεισε το ραδιόφωνο και συνέχισε βουβά τα τελευταία δύο – τρία χιλιόμετρα της διαδρομής. Μόνο με τον ήχο της μηχανής…. Και της καρδιάς…
Έβγαλε φλας και έστριψε, μπήκε σιγά – σιγά στο χωματόδρομο και διένυσε τα λιγοστά μέτρα μέχρι το συνηθισμένο δέντρο… εκεί που πάντα έβαζε το αυτοκίνητο της, προστατευμένο από τα διερχόμενα μάτια του δρόμου.
Αρχές Απρίλη ξημερώματα. Ο ουρανός καθάριος, με τα πρώτα χρώματα της αυγής να μην έχουν ακόμη εμφανιστεί πίσω από το τρομερό βουνό του Άθου, του γίγαντα της μυθολογίας, του απαγορευμένου βουνού για κείνη και για όλες.
Πόσο καιρό είχε να έρθει… Πολύ! Και της είχε λείψει, το ησυχαστήριό της.
Τα τελευταία χρόνια, το καλοκαίρι, όταν βρισκόταν με παρέα στο παρακείμενο κάμπινγκ και ήθελε απομόνωση, ερχόταν κολυμπώντας στα απίστευτα γαλαζοπράσινα νερά, παρέα με τις ζαργάνες που ήταν γεμάτη η περιοχή…
Έμπαινε στο αγαπημένο της κούρνιασμα, στην εσοχή που έκανε ο βράχος και χωρούσε μόνο εκείνη… Και γινόταν αόρατη…
Καθόταν πάνω στην  όμορφη λευκόχρυση άμμο, που ήταν χοντρή, σα μικρό, ψιλό πετραδάκι… Αλλά δεν κολλάει, δεν πονάει…
Με μια απίστευτη λαχτάρα να βρεθεί στη φωλιά της, άρχισε να κατηφορίζει προσεκτικά το μονοπάτι που θα την οδηγούσε εκεί στο κούρνιασμα της…
Εκεί στη γωνιά της… Στο μικρό κολπάκι που λίγοι πλησίαζαν, με τη δυσπρόσιτη και κάπως επικίνδυνη κάθοδο και την ακόμη πιο εξαντλητική άνοδο.
Φτάνοντας επιτέλους στον προορισμό της, εξερεύνησε το μέρος… Στις πρώτες αχτίδες που άρχισαν να ξεπροβάλουν από το άγριο και υπέροχο βουνό, όλα φάνταζαν υπέροχα…
Ικανοποιήθηκε από την εικόνα που αντίκρισε. Τακτοποιημένα και στη θέση τους, σαν να μην έλειψε μια μέρα…..”Και τι περίεργο πράγματι”, αναρωτήθηκε… Τόσα χρόνια που ερχόταν, ούτε τα φύκια που μαζεύονται σε άλλες παραλίες και δημιουργούν μια αντιαισθητική εικόνα στις ζέστες του καλοκαιριού και την οξύτατη μυρωδιά του σαπίσματος, δεν επισκέπτονταν το ησυχαστήριό της. Έμοιαζε σαν κάποιος να φρόντιζε ώστε να το βρίσκει πάντα καθαρό…
Και εκείνη το σεβόταν, και πάντα φρόντιζε να μην αφήνει «ίχνη»…
Πήγε στο αγαπημένο της σημείο, έκατσε στη νοτισμένη άμμο, από τη βραδινή υγρασία, έβγαλε τα αθλητικά της και ξυπόλυτη, έχωσε τα πόδια στην υγρή άμμο.
Σήκωσε το βλέμμα και έμεινε να κοιτά εκστατική την ανατολή, τα πρώτα χρώματα….
Και τις άγριες σκιές που δημιουργούσε ο Άθως στην γαλάζια θάλασσα. Τόσο προσιτός όσο και απρόσιτος…
Έβγαλε από το τσαντάκι που φορούσε χιαστή τα τσιγάρα της, καθώς και εκείνο το κουτάκι που πάντα κουβαλούσε για τέτοιες περιπτώσεις… Δεν της πήγαινε να βεβηλώσει το μέρος της με ίχνη…
Άναψε το τσιγάρο της και απέμεινε να κοιτά σιωπηλά…
Στα αυτιά της αντηχούσε ακόμη εκείνο το τραγούδι που έπαιζε στο ραδιόφωνο ο τοπικός σταθμός, στα τελευταία μέτρα της διαδρομής…
Πόσες και πόσες φορές δεν το είχε ακούσει αυτό το τραγούδι…
Πόσες φορές δεν το είχε τραγουδήσει ασυναίσθητα, ζητώντας τι;
Ζητώντας τελικά στη μοναξιά της να μείνει εδώ, να της κάνει παρέα….
Συμπτώσεις!
Πάλι!…… Αλλά, κατά ένα περίεργο τρόπο, πρώτη φορά συνειδητοποίησε τα λόγια στην ουσία τους…
Η σκέψη της πέταξε…
Άνθρωπος φύση κοινωνικός και αισιόδοξος η ίδια, κουβαλούσε για πολλά χρόνια, ένα μεγάλο ελάττωμα, αυτό της ανασφάλειας…
Θυμήθηκε τότε, τον καιρό  που  προσπαθούσε να μη μένει μόνη…. Ο φόβος ότι θα είναι μόνη την κυρίευε και της στερούσε τη χαρά να μπορέσει να σκεφτεί, να αναλογιστεί τις ευθύνες της σε πράγματα και καταστάσεις, αλλά κυρίως, απέναντι στην ίδια….
Οδηγώντας την σε λάθος αποφάσεις… Δε μετάνιωνε, αλλά θα μπορούσε να είχε κάνει πράγματα αλλιώς… Καλύτερα!..
Ο φόβος της αυτός, κυριαρχούσε μέσα της για πολλά χρόνια. Αγωνία! Να είναι με κόσμο, να μιλάει πολύ, να γελάει ακόμη περισσότερο άσκοπα, έτσι για να ξορκίσει το κακό…
Ποιο κακό; Ότι θεωρεί ο καθένας ως κακό…. Για εκείνη τελικά, ο φόβος της απόρριψης, της μοναξιάς, αυτός υπήρξε ο χειρότερος εφιάλτης της!
Αυτός υπήρξε και ο λόγος που έκανε πάντα τόσες πολλές άσκοπες γνωριμίες, που ονόμαζε «φιλίες»….
Και που απέρριπτε τελικά πρώτη, λόγω «ασυμφωνίας χαρακτήρων»……. Απλά για να μην προλάβει να δει την απόρριψη, να νιώσει εγκατάλειψη…
Τώρα!
Χμμμ!
Τώρα απλά απολάμβανε τη μοναξιά της….
Και την προτιμούσε, από το άσκοπο σκόρπισμα χρόνου με άτομα που προσπαθούν να πάρουν από εκείνη ότι καλύτερο είχε να δώσει, ανταποδίδοντας το δόσιμό της, με κακία και πικρόχολα σχόλια…
Και τι όμορφες που ήταν αυτές οι ώρες μοναξιάς!
Ένιωθε να παλεύει με το είναι της, να του δίνει χρώμα, ύλη και υπόσταση… Πόσοι άραγε μπορούν να το κάνουν αυτό;…
Η μοναξιά της είχε όλα τα χρώματα της ίριδας, ακόμη και το γκρί ή το μαύρο… και το λευκό, το καθαρό!…
Και βουτούσε σε όλα…. Να τα νιώσει στο πετσί της! Να μπουν στο είναι της!
Η μοναξιά της  είχε σιωπή… Απόλυτη, νεκρική!…. Αλλά και ήχους, μουσική από τον αέρα, το κύμα, την αγαπημένη θάλασσα, και το θρόισμα των φύλλων του δάσους σε ψηλό βουνό, που μέσα τους πετούν και παίζουν πουλιά και έντομα… Έχει ελευθερία, Έχει και σκλαβιά…
“Από εμάς εξαρτάται το χρώμα της και ο ήχος της” διαπίστωσε…
Είχε περάσει πολλές ώρες ψάχνοντας μέσα της… Και δεν μπορούσε να καταλάβει αρχικά τι ένοιωθε, τι «έβλεπε», πως αντιλαμβανόταν αυτή την κατάσταση… Ένα πράγμα είχε μόνο σαν αίσθηση…
Δεν την φοβόταν πλέον!… Αντιθέτως την αναζητούσε κιόλας…
Θυμήθηκε τη στιγμή που την ταρακούνησε, την έκανε να αναλογιστεί και τελικά να αλλάξει….
Παραδίπλα… Στο κάμπινγκ… Φωτιά στην παραλία και παρεΐστικη διάθεση… Μια από τις πολλές που ζούσε….
Τότε είχε μπει στην παρέα και στη ζωή της, σαν κομήτης, ένας άνθρωπος ιδιαίτερος, ιδιόμορφος, σχεδόν περίεργος….
Σε κάποια συζήτηση εξέφρασε μια γνώμη, τραβηγμένη από πολλούς!..
Η άποψη αυτού του ιδιαίτερου ανθρώπου, γραφικού ίσως, που όμως εκτιμούσε…
Ρωτήθηκαν λοιπόν όλοι, να απαντήσουν στο αν «φοβόνταν τη μοναξιά»!…
Η διαπίστωση που έκανε για τον εαυτό του, την ταρακούνησε, την έβαλε για πρώτη φορά ουσιαστικά σε διαδικασία σκέψης και, τελικά, όσο το σκεφτόταν τόσο έτεινε να συμφωνήσει και εκείνη με την άποψη αυτή!….
Συμφώνησε τόσο, που τελικά έγινε με τον καιρό και δική της.
Η απάντηση που έδωσε τότε ο «φίλος» τους, ήταν πως, «φοβάται τον εαυτό του, που δε φοβάται τη μοναξιά»!….
Και ναι! Σίγουρα πλέον δε τη φοβόταν…. Την απολάμβανε κιόλας!
Τελικά η μοναξιά δεν είναι τόσο τραγική…. Αντιθέτως μπορεί να γίνει (και σίγουρα γίνεται) πιο δημιουργική, εφόσον την αποδεχτείς, τη δουλέψεις μέσα σου, και την κατανοήσεις!…
Γιατί το αποτέλεσμα της μοναξιάς είναι η εμβάθυνση και η κατανόηση…
Κυρίως του εαυτού μας… Και μετά όλων των άλλων…
Έχοντας φτάσει από καιρό σε αυτές τις διαπιστώσεις, επιδίωκε την απομόνωση…
Ειδικά τώρα, ειδικά μετά τα τελευταία γεγονότα…..
Έλυσε τα μακριά, ξανθά μαλλιά της, ακούμπησε στον βράχο, μέσα στο κούρνιασμα της και απέμεινε να κοιτά τον ήλιο, που πια είχε «σκάσει» στην κορυφή του Άθου…
«Ώρα για σκέψη και αποφάσεις» είπε…
Και βυθίστηκε….

χρυσοκόκκινες κορδέλες Ιουλ10

 χρυσοκόκκινες κορδέλες

Η Νεράιδα της Μάνης

Standard
Ένα ταξιδιάρικο παραμύθι τη Νεράιδα της Μάνηςφιλοξενώ σήμερα, του Βασίλη Πουλημενάκου, που όπως λέει ο ίδιος  μιλάει για την ιδιαίτερη πατρίδα του μέσα από τις ανάσες, τις επιθυμίες και τις ευαισθησίες μιας  όμορφης νεράιδας..
Αυτό το παραμύθι μελοποιήθηκε από τον zero-project και ζωντάνεψε με την αφήγηση της Δήμητρας Τάμπαση
Η Νεράιδα θα την ακούσετε στο σάιτ του zero-project στην κατηγορία works-audiobooks. Kαι για άμεσο download εδώ

Η Νεράιδα της Μάνης
ImageΚύλησε στο ακροθαλάσσι. Έκανε μπάλα το σώμα και κόκκοι λεπτής άμμου την τύλιξαν κι απέμειναν αδιάψευστοι μάρτυρες της παρουσίας της, κολλώντας, ολοένα και περισσότεροι, στο γυμνό της σώμα.
Τα μαλλιά της αχτένιστα, ήταν μπερδεμένα με χτένια της θάλασσας και στολισμένα άναρχα με πορφυρά κοχύλια και μελανά φύκια. Τα νερά του Πόρτο Κάγιο όμως είναι για εκείνη πάντα φιλόξενα κι έτοιμα να υποδεχθούν κάθε της βουτιά και να λουστούν την πρωτόγονη ομορφιά της.
Η Nεράιδα της Μάνης ζει στις σπηλιές της μέσα Μάνης και του Οιτύλου, αλλά η αγαπημένη της παραλία είναι στο Πορτο Κάγιο, στη νοτιότερη γειτονιά του Ταινάρου. Εδώ και αιώνες, τα καλοκαίρια θα την βρεις εκεί να τριγυρίζει.
Άλλες φορές στέκεται καρφωμένη στα βράχια ψηλά κι άλλες λιάζεται στην Αρμενόπετρα αγναντεύοντας τα πλοία που καβατζάρουν δειλά τον Κάβο Μαλέα, στέλνοντας καλότυχες λέξεις και χαμόγελα. Τις πιο πολλές όμως χάνεται στα γαλάζια νερά, μεταμορφώνεται σε γοργόνα, βρίσκει σπίτι στο βυθό και σουλατσάρει στη στεριά τα βράδια.
Το φθινόπωρο μαζεύεται στη σπηλιά της στο Δυρό, κάτω από την Αρεόπολη και αφοσιώνεται να φροντίζει το σπίτι της. Η σπηλιά της είναι γεμάτη από σταλακτίτες και λίμνες με υφάλμυρα νερά. Και δεν έχει μόνο μία. Όλες οι σπηλιές της περιοχής την έχουν δεχθεί και την έχουν φιλοξενήσει.
Άμα βρεθείς εκεί τον Σεπτέμβρη, μπες βαθιά, κράτα την αναπνοή σου και αφουγκράσου. Θα αισθανθείς την ζεστή ανάσα της σαν στεναγμό στον αέρα, και το καρδιοχτύπι της αντήχηση στους τοίχους. Θα ακούσεις ακόμα, στάλες και υγρούς ήχους να τρυπάνε την ησυχία που, -στ’ αλήθεια- είναι το μοναχικό κολύμπι της στα κρύα νερά.
Δεν ήταν πάντα μόνη. Ο αγαπημένος της όμως θαλασσοπνίγηκε σε κάποιο του ταξίδι και η Μοίρα, για παρηγοριά, της χάρισε αθανασία και αιώνια ομορφιά βαφτίζοντάς την “Nεράιδα της Μάνης” στα νερά της σπηλιάς. Κι έτσι έγινε η υπόγεια λίμνη ο τόπος που ξεχειμωνιάζει, και το Πορτο Κάγιο το λημέρι της τα καλοκαίρια.
Ούτε σκέφτηκε ποτέ να παραπονεθεί στη μοίρα της ούτε να ξεφύγει από εκείνη, μα η μοναξιά δεν αντέχεται ούτε στις νεράιδες. Εξάλλου, και ο καλός της χάθηκε πριν αμέτρητα χρόνια, όντας πειρατής σε ναυμαχία στα Κύθηρα ανοιχτά της Μάνης, όπως ζύγωνε να στεριώσει, και αρκετά την είχε πονέσει ο χαμός του.
Ποιός θνητός θα ενδιαφερόταν όμως για εκείνη; Να την βλέπει να μένει νέα κι εκείνος να γερνάει; Ήταν έτοιμη να προσφέρει όλη της τη γνώση και αγάπη, να θυσιάσει ακόμα και την αθανασία της, αρκεί να αισθανθεί το ταίριασμα και την πρόκληση του έρωτα.
Όλοι οι αρσενικοί που μπαινοβγαίνουν πλέον -21ος αιώνας μπήκε- στο σπίτι της είναι τουρίστες, που με τα στραβά μάτια των ξεναγών φωτογραφίζουν τις γωνιές, τις ομορφιές και τα καθάρια νερά της σπηλιάς της που έχει περιποιηθεί εκείνη νωρίτερα.
Μέχρι που ήρθε η στιγμή και κάποιος έφυγε κλεφτά από τη βάρκα, κολύμπησε και στάθηκε σε μια πέτρα στην άκρη της επιβλητικής αίθουσας του “Ειρηνικού”, στο σαλόνι της νεράιδας. Όταν χάθηκαν οι τελευταίοι ήχοι των κουπιών και των ψιθύρων η νεράιδα ξεμύτισε από το θαλάμι της και βρέθηκε ξαφνικά μπροστά του. Εκείνος σκιάχτηκε.
- Ποιά είσαι; τη ρώτησε με κοφτή ανάσα.
- Κάποια που χάθηκε ή που ξέμεινε όπως εσύ.
- Μένεις εδώ;
- Πολλά χρόνια.
Έπειτα έμεινε άλαλος, εκστασιασμένος από την ομορφιά της και τη λάμψη που πήγαζε από τα μεγάλα μελιά της μάτια. Δεν έβγαινε φωνή.
- Έλα να σου δείξω το σπίτι μου.
Τον πήρε από το χέρι κι αυτός την ακολούθησε υπνωτισμένα. Μαζί, φάνηκε σαν να ακολουθούσε όλη τη διαδρομή της στους αιώνες. Του είπε για την ιστορία της, τα αγαπημένα της μέρη, τις συνήθειες, τη ζωή της. Την άκουγε προσεκτικά, ρουφώντας κάθε λέξη σαν σφουγγάρι, και σαν ναυτόπαιδο που διδάσκεται τα στοιχειώδη.
Σε μια εσοχή γεμάτη κοράλλια, φύκια και σφουγγάρια είχε το κρεβάτι της.
Τον κέρασε αχινοσαλάτα και κυδώνια. Τον αγκάλιασε πρώτα με τα μαλλιά της κι ύστερα με τα χέρια της. Τον χτένισε σαν κούκλα. Τον αγάπησε κι ας μην τον είχε ξαναδεί. Τον πόθησε σαν θνητή, με τη σκέψη ότι ζει μια μόνο στιγμή ο έρωτας. Τον γεύτηκε, όπως ένα γλυκόπιοτο παλιό κρασί. Που πρώτα ζεσταίνει. Κι ύστερα μεθά.
Τον αναζήτησαν οι δικοί του, και δυστυχώς για τη Nεράιδα της Μάνης, τον βρήκαν. Δεν τους μίλησε για εκείνη, την κράτησε όμως στην ψυχή του, και από τότε, κάθε καλοκαίρι την ψάχνει στα βράχια, στις ακρογιαλιές της Μάνης και στις σπηλιές του Δυρού. Μάταια όμως… Μάταια.
Βασίλης Πουλημενάκος

Άδεια χελιδονοφωλιά

Άδεια χελιδονοφωλιά

Standard
 Η “Αδεια χελιδονοφωλιά” συμμετείχε στο διαγωνισμό διηγήματος “Λόγω Τέχνης 2012″ Το θέμα του διαγωνισμού ήταν ελεύθερο, είχε όμως την ιδιαιτερότητα οι συμμετέχοντες να πρέπει να συμπεριλάβουν στην πλοκή του διηγήματός τους έντεκα συγκεκριμένες λέξεις: Θάλασσα, χελιδόνι, άμμος, κουτί, τριαντάφυλλο, χώμα, ρoλόι, ησυχία, σελίδα, αέρας, γάλα.
χελιδονια
Αδεια χελιδονοφωλιά
Αναστάτωση.
Παντού μια αναστάτωση. Στη ζωή της, στο σπίτι, στο σχολείο, παντού. Νόμιζε πως θα ηρεμούσε αλλά η ζωή έχει πάντα εκπλήξεις. Και εκεί που λες “ηρέμησα”, φουρτούνα πάλι! Η ψυχή δεν ησυχάζει, δε μερεύει εύκολα, σαν τη θάλασσα και αυτή που εκεί που λες ότι γαλήνεψε, εκεί σε τραβούν τα ρεύματα. Σε παρασύρουν και σε βουλιάζουν.
Μικρομάνα η Ειρήνη, παντρεύτηκε εσπευσμένα στα δεκάξι. Η κατάσταση άλλωστε δε σήκωνε αναβολή. Γέννησε το πρώτο της παιδί με το που έκλεισε τα δεκαεπτά. Παρόλη τη δεδομένη κατάσταση, ξαναπήγε στο σχολείο, έβαλε στόχο και πείσμα να το τελειώσει. Όση αγάπη και να είχε για τον μικρό της Άγγελο δεν θα έκανε τα σφάλματα που είχε ακούσει από τους άλλους. Θα το τελείωνε, για να μην το χρεώνει στο μέλλον.
Αν και μικρή ήξερε τον εαυτό της και γνώριζε πως αν δεν το συνέχιζε, μετά θα μετάνιωνε για τα χαμένα όνειρα. Αναστάτωσε τους πάντες για να γίνει το δικό της. Και τα κατάφερε! Το τέλειωσε! Με επιτυχία!
Στα δεκαεννιά με ένα δίχρονο παιδί, έναν καλό και, όπως διαπίστωνε, υπομονετικό σύζυγο, κατάφερε να εκπληρώσει ακόμη ένα όνειρο. Πέρασε επιτυχώς στο Πανεπιστήμιο, στη σχολή που πάντα επιθυμούσε!
Καινούρια αναστάτωση! Όλοι της έλεγαν να μην συνεχίσει τις σπουδές, τι να τις κάνει; Παντρεμένη γυναίκα ήταν πια… Νέα αναστάτωση. Αλλά και το πείσμα, πείσμα. Και γινάτι. Συνέχισε, με επιτυχία, πρώτη σε όλα της η Ειρήνη, σπίτι, παιδί, σύζυγος και φοιτήτρια.
Περνούσε ο καιρός. Λίγο πριν την τελευταία εξεταστική έφερε στον κόσμο και το δεύτερο παιδί. Την Αρετούλα της! Δεν κατάφερε να τη θηλάσει. Της κόπηκε το γάλα λόγω άγχους. Τελευταία εξεταστική πριν το πτυχίο και κυνηγούσε το βαθμό. Στεναχωρήθηκε, αλλά δεν γινόταν αλλιώς.
Αργότερα, εργαζόμενη γυναίκα πια, μαμά δύο υπέροχων παιδιών και σύζυγος ενός άντρα που τη λάτρευε και της είχε χαρίσει τον κόσμο όλο με την υπομονή και τη στήριξη του, μπορούσε να πει ότι τα είχε όλα. Και ο άνδρας της ήταν ο μόνος που κατά βάθος την ηρεμούσε και την έβαζε σε πλαίσια.
Η μοίρα όμως της επιφύλασσε δυσάρεστες εκπλήξεις. Στην ηλικία των σαράντα, με δυο ενήλικα παιδιά, επιτυχημένη καριέρα σαν δικηγόρος, με μια ήσυχη οικογενειακή ζωή, κανένας δεν θα μπορούσε να περιμένει την τροπή που θα έπαιρνε η ζωή της.
Σε μια στιγμή ο κόσμος όλος σβήστηκε από τα μάτια της. Η καλοκουρδισμένη σα ρολόι ζωή της, ανατράπηκε και ξαφνικά ο χρόνος σταμάτησε. Στιγμιαία! Για λίγο! Τόσο, όσο να κάνουν έντονη την εμφάνισή τους ο πόνος και η θλίψη. Και η απορία!
Ο σύζυγος και σύντροφός της σε όλες τις αναζητήσεις τις τρέλες και τις απαιτήσεις της, που παρ’ όλες τις αναστατώσεις που προκαλούσε στο σπίτι, εκείνος την ηρεμούσε με την υπομονή του, που δεν της χάλασε χατήρι σε ότι του ζήτησε, έκλεισε σε μερικές απλές σελίδες όλη τη ζωή τους.
Όταν έφτασε εκείνη τη μέρα εκείνος ο φάκελος στο γραφείο, θεώρησε πως αφορούσε ακόμη μια επαγγελματική υπόθεση από τις πολλές που κατέκλυζαν το γραφείο της. Αργά το απόγευμα που ξεμπέρδεψε με κάποιες εκκρεμότητες, πήρε και τον εν λόγω φάκελο στα χέρια της να τον ανοίξει. Αποστολέας ήταν ένα άλλο μεγάλο δικηγορικό γραφείο της πόλης τους.
Αυτό που αντίκρισε ανοίγοντας τον, τη σόκαρε. Ήταν μια αίτηση διαζυγίου, για εκείνη. Μέσα περιείχε και μια απλή επιστολή, χειρόγραφη, με την οποία ο άνδρας της την πληροφορούσε για την απόφασή του να χωρίσουν. Χωρίς αιτία, χωρίς λόγο και αφορμή. Απλά την ενημέρωνε για την απόφαση και τη συμβούλευε να υπογράψει το επισυναπτόμενο διαζευκτήριο, στο οποίο δήλωνε πως της παραχωρούσε το σύνολο σχεδόν της περιουσίας τους κρατώντας ένα μέρος μόνο των χρημάτων, ενός κοινού λογαριασμού.
Το δωμάτιο άρχισε να μικραίνει, να μικραίνει, έγινε ένα μικρό κουτί που συνεχώς συρρικνώνονταν μέχρι που χάθηκε, την έσφιξε και της πήρε όλον τον αέρα. Γιατί; Πως; Πότε; Ερωτήματα, πολλά την κατέκλυσαν και σίγουρα δεν ήταν σε θέση να απαντήσει.
Όταν συνήλθε τον πήρε τηλέφωνο. Το κινητό ήταν εκτός δικτύου. Πήρε στο σπίτι, καμιά απάντηση. Λογικό, τέτοια ώρα ήταν ακόμη στο γραφείο. Πήρε εκεί. Το τηλέφωνο δε λειτουργούσε “για τεχνικούς λόγους”. Πανικοβλήθηκε Αναρωτιόταν πότε έγινε και τι; Το πρωί φύγανε μαζί, μια χαρά ήταν, λίγο ήσυχος όπως συνήθιζε τελευταία, αλλά ευδιάθετος.
Ξαφνικά σκέφτηκε πως όλο αυτό ήταν μια φάρσα. Ένα αστείο, λίγο κακόγουστο βέβαια αλλά είχε πιάσει! Πιάστηκε και αυτή από αυτό. Την έτρωγε όμως, το μυαλό της είχε θολώσει, ένοιωσε πάλι ότι πνιγόταν βούλιαζε σε κινούμενη άμμο και πάλευε να βγει στον αέρα. Ναι, αυτό χρειαζόταν. Καθαρός αέρας!
Μάζεψε τα πράγματά της βιαστικά και βγήκε στους δρόμους της πόλης να περπατήσει, Σαν τρελή χάθηκε στα στενά της πόλης αναζητώντας λόγους. Ήξερε πλέον πως όλο αυτό ήταν κάτι σοβαρό και σίγουρα, νομικά ορθό, μιας και προέρχονταν από αξιόπιστη πηγή. Επέστρεψε αργά το βράδυ με την κρυφή ελπίδα της ανατροπής αυτής της άσχημης κατάστασης. Μάταια όμως…

Πέρασε ο καιρός. Σχεδόν πέντε χρόνια απουσίας. Έχοντας η ίδια εξαντλήσει, όλα τα μέσα που διέθετε, προκειμένου να τον βρει για να της εξηγήσει τα αναπάντητα ερωτήματα ενός άδικου προς εκείνη χωρισμού, είχε πάρει πλέον απόφαση πως πια θα ζούσε μόνη, χωρίς εκείνον.
Είχε προσπαθήσει σκληρά και είχε ξεκόψει από όλους όσους τους ήξεραν, είχε πληγωθεί βαθιά και δεν ήθελε να τη λυπούνται. Μόνη της χαρά τα παιδιά της, τα οποία μετά από μια περίοδο θλίψης για το γεγονός του χωρισμού, τράβηξαν το δρόμο τους και φυσικά η δουλεία της.
Η νέα συνθήκη όμως, ο γάμος της Αρετής, την ανάγκαζε να συναντήσει πάλι πρόσωπα από τα παλιά. Και όσο και να προσπάθησε να το αποφύγει, τελικά η συνάντηση με τη γυναίκα που μεγάλωσε τον άνδρα της, καθώς και τα παιδιά της μέχρι την στιγμή που αποσύρθηκε στο νησί της, ήταν αναπόφευκτη. Με βαριά καρδιά μπήκε στο καράβι με προορισμό τη Σύμη ώστε να συναντήσει και να συνοδέψει τη γριά γυναίκα πίσω στην Αθήνα για τον γάμο της κόρης της.
Φτάνοντας στον αυλόγυρο του σπιτιού, διαπίστωσε πως όλος ο κήπος ήταν σχετικά παραμελημένος. Όλος εκτός από μια γωνιά που είχε φρεσκοσκαμμένο χώμα με μια λευκή τριανταφυλλιά. Της έκανε εντύπωση και κατευθύνθηκε προς τα εκεί. Το θέαμα που αντίκρισε τη σόκαρε κυριολεκτικά Αυτός! Ήταν εκεί! Με την πλάτη γυρισμένη σε εκείνη, πάνω σε αναπηρικό καρότσι να κοιτά μια άδεια χελιδονοφωλιά…

μια στιγμή είναι αρκετή..

μια στιγμή είναι αρκετή..

..να τα φέρει όλα αλλιώς.. Κάτω απο άλλες προυποθέσεις ετούτη εδω η ανάρτηση,θα μιλούσε για  κάτι αισιόδοξο.. Μα ένας κόμπος υπάρχει στο λαιμό μου και το κεφάλι μου δεν αντέχει άλλο.Σκέφτηκα πολύ πριν μοιραστώ μαζί σου αυτές τις λέξεις.Δεν θέλω να γράφω στενόχωρα,μα σκέφτηκα οτι θα μου έκανε καλό,αν μπορέσω και αδειάσω την ψυχή μου απο τη στεναχώρια της..
weheartit.com
Μια μαμά,πριν λίγες ώρες έπαψε να ζει. Μια μαμά,πηγαίνοντας για τη δουλειά της,είδε όλη της τη ζωή να γκρεμίζεται εμπρός στα μάτια της.Ενας ασυνείδητος οδηγός,τσαλαπάτησε με τις ρόδες του φορτηγού του,τα όνειρα της. Με τη μαμά εκείνη είχαμε συναντηθεί πολλές φορές και είχαμε μιλήσει άλλες τόσες.Σε κοινά πάρτυ,σε συγκεντρώσεις στο σχολείο.Οι κόρες μας ήταν συμμαθήτριες.Έμενε λίγα μέτρα πιο κάτω απο το σπίτι μου.Εκεί που έγινε και το μοιραίο.. Δεν το χωράει ανθρώπινος νους.Να πηγαίνεις στη δουλειά και ξαφνικά να μην γυρίζεις ποτέ πίσω..Να φτιάχνεις μια όμορφη οικογένεια και ξαφνικά κάποιο χέρι να σου ξεριζώνει το κοινό μέλλον.. Να το ρίχνει στις αναθεματισμένες ρόδες ενός αυτοκινήτου.Στην άκαρδη άσφαλτο..Εκεί όπου άφησε την τελευταία της πνοή.Λίγα λουλούδια αφημένα σε εκείνο το σημείο και ενα μικρό κεράκι για να ταξιδέψει η ψυχή εκείνης της μανούλας σε μέρη γαλήνια.. Είμαι τόσο συγκλονισμένη..Eπιστρέφοντας στο σπίτι,αγκάλιασα τα μικρά μου μωράκια και τα έσφιγγα..Σκεφτόμουν οτι εκείνη δεν θα μπορέσει να το κάνει ξανά.Δεν θα τα δει ποτέ να μεγαλώνουν.Να ακολουθούν το δικό τους δρόμο.Να φτιάχνουν τη δική τους ζωή. Κράτησα σφιχτά το χέρι του συντρόφου μου και σκεφτόμουν οτι έπρεπε η αύρα του να εισχωρήσει βαθιά μέσα στα κύτταρα μου.Να μείνει για πάντα εκεί.. Κοιτούσα τα πρόσωπα τους και ήθελα να χαραχτούν στη μνήμη μου.Όλες οι λεπτομέρειες τους.. Σαν Φυλαχτό..
Εκείνη όμως δεν θα έχει δεύτερη ευκαιρία..
Σκεφτόμουν λοιπόν οτι δεν πρέπει να αφήνουμε καμία στιγμή να ξεγλιστράει απο τις χούφτες της ζωής μας.Γιατί δεν γυρίζει πίσω.. Να γευόμαστε τους αγαπημένους μας.Να τους απολαμβάνουμε.Να μυρίζουμε το άρωμα τους και να τους μοιράζουμε την αγάπη μας,σαν να μην έχουμε ποτέ μια δεύτερη ευκαιρία μαζί τους ξανά..Να μην διστάζουμε να πούμε ''σ'αγαπώ,μου λείπεις,είσαι η ζωή μου''..να μην διστάζουμε να κάνουμε όλα εκείνα που δεν τολμήσαμε ποτέ..σήμερα..τώρα.. Να διασκεδάζουμε,να κυνηγάμε τα όνειρα μας..όσο τρελά και αν φαίνονται σε κάποιους.. Να μην αφήσουμε ποτέ κανένα και τίποτα να παραμερίσει τα ''θέλω''μας..Να τρέχουμε πίσω απο όμορφα πουπουλένια σύννεφα.Και αν διαλυθούν απο το πρώτο φύσημα του αγέρα,να φτιάξουμε καινούρια.Πιο δυνατά..
weheartit.com
Να έχουμε ανοιχτά τα μάτια και τα αυτιά της καρδιάς μας.. Να μάθουμε μέσα απο όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας.Να βάλουμε ξανά τη ζωή μας,να σταθεί γυμνή απέναντι.Να την κοιτάξουμε στα μάτια και να τις βάλουμε όμορφα ρούχα και πλουμιστά στολίδια.Να την μάθουμε να περπατά ανάλαφρα.Να είναι το βήμα της μελωδικό και αργό.. Αργή και μελωδική να είναι και η ρότα μας.Και αν κάποιο μικρό αγκαθάκι βρει καταφύγιο στο φόρεμα της ζωής μας,να μην του δώσουμε σημασία.Δεν θα μπορέσει να μας πληγώσει.Γιατί η καρδιά μας θα φοράει την πανοπλία της..Δώσε της ενα πεταχτό φιλί και σπρώξε την απαλά,να συνεχίσει.. Μην διστάζεις λοιπόν. Το τώρα,ας είναι η καινούρια σου αρχή*

Αυτό το άρθρο προέρχεται από myStick land!: μια στιγμή είναι αρκετή.. http://mystickland.blogspot.com/2013/01/blog-post_5037.html#ixzz2RgPNiFOu